Ik, in ateïst wittenskipper, leau yn wûnders

Peering yn myn mikroskoop seach ik in deadlike leukemyske sel en besleat dat de pasjint waans bloed ik hifke moat is stoarn. It wie 1986 en ik ûndersocht in grutte stapel fan "bline" bonkenmurgmonsters sûnder dat ik waard ferteld wêrom.
Sjoen de kweade diagnoaze, tink ik dat it om in rjochtssaak wie. Miskien wie in fertrietlike famylje de dokter oanklage foar in dea wêrtroch neat echt koe wurde dien. De bonkenmerg fertelde in ferhaal: de pasjint die chemoterapy, de kanker gie yn remission, dan hie se in relapse, sy die in oare behanneling en de kanker gie foar de twadde kear yn remission.

Ik learde letter dat se sân jier nei har problemen noch libbe. De saak wie net foar in rjochtsaak, mar waard troch it Fatikaan beskôge as in wûnder yn it dossier foar de kanonisaasje fan Marie-Marguerite d'Youville. Der wie noch gjin hillige berne yn Kanada. Mar it Fatikaan hie de saak al ôfwiisd as in wûnder. Har saakkundigen bewearden dat se gjin earste remission en relapse hie; ynstee bewearden se dat de twadde behanneling hie laat ta de earste remission. Dit subtile ûnderskie wie krúsjaal: wy leauwe dat it mooglik is om te genêzen yn earste remission, mar net nei in weromkear. De saakkundigen fan Rome stimden oer om har beslút allinich te betinken as in "bline" tsjûge it sample opnij hie ûndersocht en ûntduts wat ik seach. Myn rapport is nei Rome stjoerd.

Ik hie noch noait heard fan in kanonisaasjeproses en ik koe my net yntinke dat it beslút safolle wittenskiplike oerwegingen easke. (...) Nei in skoft waard ik útnoege om te tsjûgjen yn 'e tsjerklike rjochtbank. Soargen oer wat se my miskien hawwe frege, brocht ik guon artikels út 'e medyske literatuer mei my oer de mooglikheid fan leukemie te oerlibjen, mei de haadstappen yn pink. (...) De pasjint en de dokters hawwe ek yn 'e rjochtbank tsjûge en de pasjint ferklearre hoe't se d'Youville hie oansprutsen tidens de weromfall.
Nei mear tiid learden wy it spannende nijs dat d'Youville op 9 desimber 1990 troch John Paul II soe wurde hillige. De nonnen dy't de oarsaak fan hilliging iepene hiene, útnoege my om diel te nimmen oan 'e seremoanje. Earst aarzele ik har net te beledigjen: ik bin in ateïst en myn joadske man. Mar se wiene bliid om ús op te nimmen yn 'e seremoanje en wy koene it privileezje fan persoanlik net tsjûgje fan' e erkenning fan 'e earste hillige fan ús lân.
De seremoanje wie yn San Pietro: d'r wiene de nonnen, de dokter en de pasjint. Direkt dernei troffen wy de paus: in ûnferjitlik momint. Yn Rome joegen Kanadeeske postulanten my in kado, in boek dat myn libben radikaal feroare. It wie in kopy fan 'e Positio, it heule tsjûgenis fan it wûnder fan Ottawa. It befette sikehûsgegevens, transkripsjes fan tsjûgenissen. It befette ek myn rapport. (...) Ynienen besefte ik mei fernuvering dat myn medyske wurk yn 'e argiven fan it Fatikaan wie pleatst. De histoarikus yn my tocht fuortendaliks: sille der ek wûnders wêze foar kanonisaasjes út it ferline? Ek alle genêzen en sykten genêzen? Hat medyske wittenskip yn 't ferline beskôge, sa't it hjoed west hat? Wat hiene de dokters doe sjoen en sein?
Nei tweintich jier en tal fan reizen nei de Fatikaanske argiven publisearre ik twa boeken oer medisinen en religy. (...) It ûndersyk markearre opfallende ferhalen fan genêzen en moed. It iepenbiere wat ûnrêstige parallellen tusken medisinen en religy yn termen fan redenearring en doelen, en liet sjen dat de Tsjerke de wittenskip net liet sette om te regearjen oer wat wûnderbaarlik is.
Sels hoewol ik noch in ateïst bin, leau ik yn wûnders, ferrassende feiten dy't barre en wêr't wy gjin wittenskiplike ferklearring foar kinne fine. Dat earste pasjint libbet noch 30 jier nei't er oanrekke is troch akute myeloïde leukemy en ik bin net yn steat om út te lizzen wêrom. Mar dat docht se ek.