Tsjûgenis fan Santa Faustina op Furgel

Ien kear nachts kaam ien fan ús susters my te sjen, dy't twa moanne earder ferstoar. Se wie in non fan it earste koar. Ik seach har yn in eangstige steat: allegear yn flammen ferswelge, har gesicht pynlik draaid. De ferskining duorre in koart momint en ferdwûn. De rillingen trochstutsen myn siel, mar nettsjinsteande it net witten wêr't se lijde, yn 'e vagevuur of yn' e hel, ferdûbele ik yn elk gefal myn gebeden foar har. De folgjende nacht kaam hy wer en wie yn in noch eangstiger steat, te midden fan dikker flammen, wie wanhoop dúdlik op syn gesicht. Ik wie tige ferrast har te sjen yn ferskriklikere omstannichheden, nei de gebeden dy't ik foar har hie oanbean, en ik frege har: “Hawwe myn gebeden jo hielendal net holpen? ". Se antwurde dat myn gebeden har net holpen hienen en dat neat har koe helpe. Ik frege: «En de gebeden dy't de hiele Kongregaasje foar jo die, ek dy hawwe jo neat holpen? ". Hy antwurde: «Neat. Dy gebeden binne nei de winst fan oare sielen gien ». En ik sei tsjin har: "As myn gebeden jo hielendal net helpe, kom dan asjebleaft net nei my." En it ferdwûn fuortendaliks. Mar ik stoppe net mei bidden. Nei in skoft kaam hy nachts wer by my, mar yn in oare steat. Hy wie net yn 'e flammen lykas foarhinne en syn gesicht wie strielend, syn eagen fonkelen fan blydskip en hy fertelde my dat ik wiere leafde foar myn neiste hie, dat in protte oare sielen profiteare fan myn gebeden en hy trune my oan om net op te hâlden mei bidden lijende sielen yn it vagevuur en fertelde my dat se net lang yn it vagevaar bliuwe soe. Gods oardielen binne wier mysteriisk!