Tiomnadh do Iosa: an dòigh anns a bheil an Tighearna a ’toirt urram do shagartan

An dòigh anns a bheil an Tighearna a ’toirt urram do shagartan

Èist uime sin, feachdan agus m ’ainglean! Tha mi air sagartan a thaghadh thairis air ainglean agus fir eile agus thug mi cumhachd dhaibh mo chorp a choisrigeadh agus suathadh air. Nam biodh mi air a bhith ag iarraidh, dh ’fhaodainn a leithid de dhleastanas a thoirt dha na h-ainglean, ach tha mi cho dèidheil air na sagartan is gun do thog mi iad gu leithid de urram agus dh’ òrduich mi dhaibh a bhith an làthair romham, air an rèiteachadh ann an seachd ìrean. Dh ’fheumadh iad a bhith foighidneach mar chaoraich, seasmhach mar bhallachan le bunaitean seasmhach, làn beatha agus fialaidh mar shaighdearan, glic mar nathraichean, modhail mar mhaighdeanan, fìor mar ainglean, air am beothachadh le gaol àrd mar fhear na bainnse a’ tighinn faisg air leabaidh na bainnse. A-nis, tha iad air tionndadh air falbh bhuam le droch-rùn, tha iad nan daoine borb mar mhadaidhean-allaidh a bhios a ’fuadach chaorach, gun chàil a thaobh acras is sannt. Chan eil iad a ’toirt urram do dhuine sam bith agus chan eil nàire orra do dhuine sam bith. San dàrna àite, tha iad neo-iongantach mar chlachan balla tobhta, oir tha iad a ’cur earbsa ann am bunaitean, is e sin, an Dia aca, mar nach b’ urrainn dha na feumalachdan aca a choileanadh no mura robh e airson am beathachadh agus taic a thoirt dhaibh. San treas àite, tha iad air a dhol fodha agus air an còmhdach ann an dorchadas, mar mhèirlich a bhios a ’coiseachd ann an dall nan sùghan. Chan eil misneachd nan saighdearan aca idir, riatanach gus sabaid airson urram agus glòir Dhè, agus chan eil am fialaidheachd aca a tha a dhìth gus gnìomhan gaisgeil a choileanadh. An ceathramh àite, bidh iad a ’fàs leisg mar asail a bhios a’ cumail an cinn sìos: mar an ceudna tha iad gòrach agus gun chiall oir bidh iad an-còmhnaidh a ’smaoineachadh air rudan saoghalta, gun a bhith a’ tionndadh an inntinn gu neamh agus rudan san àm ri teachd. Còigeamh, tha iad mì-mhodhail mar luchd-cùirte: bidh iad a ’coiseachd romham gu h-obann nan aodach neo-iomchaidh agus tha na buill-bodhaig aca uile a’ cur an cèill am miann. An siathamh àite, tha iad cho salach ri pitch: tha a h-uile duine a bhios a ’tighinn thuca sgòthach agus a’ smeuradh. Anns an t-seachdamh àite, tha iad gràineil ... Chan eil ach sagartan sònraichte a ’tighinn thugam le dìmeas, mar gum biodh iad nan luchd-brathaidh, Ach tha mise, a tha Dia agus Tighearna nan uile chreutairean air neamh mar air an talamh, a’ dol a choinneachadh riutha; às deidh don t-sagart na faclan a ràdh Is e seo mo chorp air an altair, roimhe seo is mise fìor Dhia agus fìor dhuine. Bidh mi a ’dèanamh cabhag gu mo mhinistearan mar chèile ann an gaol, gus feuchainn ri blasan naomh mo dhiadhachd a bhlas còmhla riutha; ach alas, chan eil àite sam bith agam nan cridheachan. Èist a-rithist, mo charaidean, dè an urram a bheir mi do shagartan os cionn ainglean agus dhaoine: thug mi cumhachd dhaibh còig rudan a dhèanamh: a cheangal agus a cheangal air an talamh agus air neamh; gus mo nàimhdean a thionndadh gu caraidean Dhè, agus deamhain peacach gu ainglean buadhach; searmonaich m ’fhacal; coisrig agus naomhaich mo chorp, rud nach urrainn aingeal sam bith a dhèanamh; suathadh mo chorp, rud nach leigeadh duine agaibh a dhèanamh ». Leabhar IV, 133