Máis aló da reixa, a vida das monxas de clausura na actualidade
A vida de monxas de clausura segue espertando consternación e curiosidade na maioría da xente, especialmente nun mundo trepidante e en constante evolución como o noso. Porén, hai que dicir que hoxe en día a realidade dos conventos de clausura é moi diferente á do pasado.
As monxas de clausura, tamén chamadas monxas contemplativas ou monxas de clausura, aínda xogan un papel importante dentro da Igrexa católica na actualidade. Vivir dentro das comunidades separado do mundo externos, dedícanse á oración e interceden pola salvación de todos. Non obstante, a súa contribución ao mundo cambiou co paso do tempo, abrindo tamén a'encontro con aqueles que buscan axuda e consolo espiritual.
A súa vida baséase separación do mundo material para unha unión máis estreita con Deus.Este estilo de vida caracterízase por renuncia aos praceres e ás comodidades do mundo exterior, así como polos votos de pobreza e obediencia. Os mosteiros nos que viven están generalmente pechados, pero algunhas monxas acollen visitantes no salón por razóns espirituais ou prácticas.
Como viven o seu día as monxas de clausura
O seu día está marcado por un equilibrioou entre a oración e o traballo. Comeza pola mañá cedo, cunha oración persoal e meditación, seguida de masa común. Despois do almorzo, cada monxa dedícase ás súas tarefas específicas ata a hora do xantar. A continuación, hai un momento de lectura espiritual seguido dun momento de recreo no que se reúnen as monxas. O día remata con recitado do Rosario e entón as monxas prepáranse parar ir durmir, entrando no silencio da noite.
Ademais da oración, estas monxas actúan traballo manual útil para a vida común e a produción de obxectos que se venden fóra do mosteiro. A pesar da súa vida de clausura, son conscientes do que está a suceder no mundo exterior a través do lendo xornais e escoitando a radio.
O silencio xoga un papel fundamental na espiritualidade das monxas de clausura. Non é só unha ausencia de ruído externo, senón un estado de tranquilidade interior que lles permite entrar en contacto coa presenza divina. O silencio tamén fomenta a comuñón entre eles e crea un espazo de respecto mutuo e escoitando pensamentos e deuses sentimentos de cada un.