"Anxos cunha soa á" de Don Tonino Bello

"Anxos cunha á"

+ Don Tonino Bello

Quero agradecerche, Señor, o agasallo da vida.
Lin nalgún lugar que os homes son anxos cunha soa á: só poden voar quedando abrazados.
Ás veces en momentos de confianza atrévome a pensar, Señor, que ti tamén tes unha ala, a outra a gardas agochada ... quizais para facerme entender que non queres voar sen min.
É por iso que me deches a vida, porque fun o teu compañeiro de voo.
Entón ensíname a discorrer contigo porque vivir non é arrastrar a vida, non esgrimalo, non arruinarlo: vivir é abandonar a si mesmo como unha gaivota á emoción do vento; vivir é saborear a aventura da liberdade, vivir é estender a á, a única á coa confianza de quen sabe que teñen un gran compañeiro coma ti en voo.
Pero non basta saber voar contigo, Señor: Deume a tarefa de abrazar tamén a meu irmán e axudalo a voar. Pídolle perdón, polo tanto, todas as ás que non axudei a estender: non me deixes pasar indiferente diante do irmán que quedou coa á, a única á, inexorablemente enredada na rede da miseria e da soidade e agora convencido de que xa non son digno de voar contigo: sobre todo por este desgraciado irmán dame, oh Señor, unha á de recambio. ♥ ️