Celibato dos sacerdotes, palabras do Papa Francisco

"Chego a dicir que onde traballa a fraternidade sacerdotal e onde hai lazos de verdadeira amizade, alí tamén se pode vivir o elección célibe. O celibato é un don que a Igrexa latina garda, pero é un don que, para ser vivido como santificación, require de relacións saudables, de verdadeira estima e de verdadeiro ben que atopen a súa raíz en Cristo. Sen amigos e sen oración, o celibato pode converterse nunha carga insoportable e nunha contratestemuña da propia beleza do sacerdocio”.

así Papa Francesco na apertura dos traballos do Simposio promovido pola Congregación para os Bispos.

Bergoglio tamén dixo: "O bispo non é un xefe de escola, non é un 'vixilante', é un pai, e debe tentar comportarse así porque, pola contra, afasta aos curas ou achégase aos máis ambiciosos”.

Na vida sacerdotal do Papa Francisco "houbo momentos escuros": dixo o propio Bergoglio, subliñando, no discurso de apertura dun simposio vaticano sobre o sacerdocio, o apoio que sempre atopou na práctica da oración. "Moitas crises sacerdotais teñen na súa orixe unha vida escasa de oración, unha falta de intimidade co Señor, unha redución da vida espiritual a unha mera práctica relixiosa", dixo o pontífice arxentino: "Lembro momentos importantes da miña vida nos que esta proximidade co Señor foi decisiva para apoiarme: houbo momentos escuros". As biografías de Bergoglio relatan en particular os anos seguintes ao seu mandato como "provincial" dos xesuítas arxentinos, primeiro en Alemaña e despois en Córdoba, Arxentina, como situacións de especial dificultade interior.