Cristo autor da resurrección e da vida

O apóstolo Paulo, lembrando a felicidade pola salvación recuperada, di: Como por medio de Adán a morte entrou neste mundo, tamén por Cristo a salvación volveuse dar ao mundo (cf. Rom 5:12). E de novo: o primeiro home sacado da terra é terra; o segundo home vén do ceo e, polo tanto, é celestial (1 Cor 15:47). Tamén di: "Como levamos a imaxe do home da terra", é dicir, do vello en pecado, "tamén levaremos a imaxe do home celestial" (1 Cor 15:49), é dicir, temos a salvación o home asumido, redimido, renovado e purificado en Cristo. Segundo o propio apóstolo, Cristo é o primeiro porque é o autor da súa resurrección e da súa vida. Logo virán os que pertencen a Cristo, é dicir, os que viven seguindo o exemplo da súa santidade. Estes teñen seguridade baseada na súa resurrección e posuirán con el a gloria da promesa celestial, como di o propio Señor no Evanxeo: O que me siga non perecerá, senón que pasará da morte á vida (cf. Xn 5).
Así, a paixón do Salvador é a vida e a salvación do home. Por esta razón, de feito, quixo morrer por nós, para que nós, crendo nel, vivamos para sempre. Co tempo quixo converterse no que somos, para que, cumprindo a promesa da súa eternidade en nós, puidésemos vivir con el para sempre.
Esta, digo eu, é a graza dos misterios celestes, este é o agasallo da Pascua, esta é a festa do ano que máis desexamos, estes son os inicios das realidades que dan vida.
Por este misterio, os nenos xerados no lavado vital da Santa Igrexa, renacidos na sinxeleza dos nenos, fan resoar o balbordo da súa inocencia. En virtude da Semana Santa, os pais cristiáns e santos continúan, a través da fe, cunha nova e innumerable descendencia.
Por Semana Santa florece a árbore da fe, a pía bautismal fecunda, a noite brilla con nova luz, descende o don do ceo e o sacramento dá o seu alimento celeste.
Por Semana Santa a Igrexa acolle a todos os homes no seu seo e convérteos nun pobo e nunha soa familia.
Os adoradores da única substancia divina e da omnipotencia e do nome das tres persoas cantan o salmo da festa anual co profeta: "Este é o día que o Señor fixo: alegrámonos e alegrámonos por el" (Sal 117, 24). Que día? Pregúntome. O que deu o comezo á vida, o comezo á luz. Este día é o artífice do esplendor, é dicir, o propio Señor Xesucristo. El dixo de si mesmo: Eu son o día: quen camiña durante o día non tropeza (cf. Xn 8, 12), é dicir: Quen segue a Cristo en todo, trazando os seus pasos chegará ao limiar da luz eterna. Isto é o que lle pediu ao Pai cando aínda estaba aquí abaixo co seu corpo: Pai, quero que os que creron en min estivesen onde estou: para que como ti esteas en min e eu en ti, tamén eles permanezan en nós (cf. Xn 17, 20 e ss.).