Cristo o Pontífice é a nosa propiciación

Unha vez ao ano, o sumo sacerdote, deixando á xente fóra, entra no lugar onde está o asento de misericordia cos querubíns. Entra no lugar onde está a Arca do Pacto e o altar do incenso. Ninguén ten permiso para entrar alí agás o Pontífice.
Agora, se considero que o meu verdadeiro Pontífice, o Señor Xesucristo, viviu na carne durante todo o ano estivo coa xente ese ano, do que el mesmo di: O Señor mandoume predicar as boas novas á pobres, para promulgar un ano da graza do Señor e o día da remisión (cf. Lc 4, 18-19) Noto que só unha vez neste ano, é dicir, o día da expiación, entra no santo dos santos, que significa que, cumprido o seu cometido, entra nos ceos e ponse diante do Pai para facelo propicio para a humanidade e rezar por todos os que cren nel.
Coñecendo esta súa propiciación coa que fai que o Pai sexa benévolo cara aos homes, o apóstolo Xoán di: Isto digo, meus pequenos fillos, porque non pecamos. Pero aínda que caímos no pecado, temos un defensor co Pai, o Xesucristo xusto, e el mesmo é o propiciador dos nosos pecados (cf. 1 Xn 2).
Pero Paulo tamén recorda esta propiciación cando di de Cristo: Deus colocouno como propiciatorio no seu sangue a través da fe (cf. Rom 3:25). Polo tanto, o día da propiciación durará para nós ata que remate o mundo.
A palabra divina di: E imporá incenso ao lume diante do Señor, e o fume do incenso cubrirá o posto de misericordia que está sobre a arca do pacto, e non morrerá e tomará do sangue do becerro e co seu o dedo estenderao no asento da misericordia do lado oriental (cf. Lv 16, 12-14).
Ensinou aos antigos hebreos a celebrar o rito de propiciación para os homes, que se lle fixo a Deus. Pero vostede que veu do verdadeiro Pontífice, de Cristo, que co seu sangue fixo de Deus propicio e o reconciliou co Pai, non detente no sangue da carne, pero aprende a coñecer o sangue da Palabra e escoita a quen che di: "Este é o meu sangue da alianza, derramado para moitos, para a remisión dos pecados" (Mt 26:28).
Non che parece un disparate que estea espallado polo lado oriental. A propiciación chegou a vostede dende o leste. De feito, de aí está o personaxe que leva o nome de Oriente e que se converteu no mediador de Deus e dos homes. Por iso, estás convidado a que isto mire sempre cara ao leste, de onde para ti sae o sol da xustiza, de onde para ti sempre che vén a luz, para que nunca teñas que andar na escuridade, nin ese último día te sorprenda na escuridade. Para que a noite e a escuridade da ignorancia non se coen en ti; para que sempre te atopes á luz do coñecemento e no brillante día da fe e sempre obteñas a luz da caridade e da paz.