Devoción a Deus: para salvar a alma do po!

Os nosos irmáns están cubertos de po, os irmáns e os carros de po danse ao servizo da nosa alma. Non deixes que a nosa alma se afunde no po! Para non quedar atrapado no po! Que a faísca viva non se apague na tumba polo po! Hai un vastísimo campo de po terrestre que nos atrae a si mesmo, pero aínda máis vasto é o incomensurable reino espiritual, que chama á nosa alma a súa parente.

 Para o po da carne somos como a terra, pero para a alma somos parecidos ao ceo. Somos colonos en cabanas temporais, somos soldados en tendas de paso. Señor, sálvame do po! Así reza o rei arrepentido, que primeiro sucumbiu ao po, ata que viu como o po o arrastraba ao abismo da ruína. O po é o corpo humano coas súas fantasías: o po tamén é toda a xente malvada, que loita contra os xustos: o po tamén é demo cos seus horrores.

 Que Deus nos salve de todo ese po. El só pode facelo. E intentamos, en primeiro lugar, ver ao inimigo en nós mesmos, o inimigo, que tamén atrae a outros inimigos. A maior miseria para o pecador é que é un aliado dos seus inimigos contra si mesmo, inconscientemente e de mala gana. E o xusto fortaleceu ben a súa alma en Deus e no reino de Deus, e non ten medo.

Primeiro non ten medo de si mesmo e despois non ten medo doutros inimigos. Non ten medo porque non é un aliado nin un inimigo da súa alma. A partir de aí, nin os humanos nin os demos poden facerlle nada. Deus é o seu aliado e os anxos de Deus son os seus protectores: que lle pode facer un home, que lle pode facer un demo, que lle pode facer o po? E o xusto fortaleceu ben a súa alma en Deus e no reino de Deus, e non ten medo.