Devoción aos anxos: tres Santos con diferentes experiencias sobre os anxos gardiáns. Aquí están os que

Nas láminas de SAN FRANCISCO lemos que un día apareceu un anxo na conserxería do mosteiro para falar co irmán Elías.
Pero o orgullo fixo que o irmán Elías fose indigno de falar co anxo. Naquel momento San Francisco volveu do bosque e increpou duramente ao seu irmán Elías con estas palabras:
– Estás equivocado, orgulloso irmán Elías, ao afastar de nós os santos anxos que nos veñen instruír. A verdade, moito me temo que esta túa soberbia acabe facendo que abandones a nosa Orde”
E así aconteceu, como prognosticara San Francisco, xa que o irmán Elia morreu fóra da Orde.
Ese mesmo día e á mesma hora en que o anxo saíu do mosteiro, o mesmo anxo apareceu do mesmo xeito ao irmán Bernardo que ía de regreso de Santiago e atopouse á beira dun gran río. Saudouno na súa lingua:
– Que Deus che dea paz, meu bo irmán!
O irmán Bernardo non puido conter o asombro ao ver a educación deste mozo co seu aspecto festivo e oílo falar na súa lingua cun saúdo de paz.
–¿De onde ven, bo mozo? – preguntou Bernardo.
– Veño da casa onde está San Francisco. fun falar con el; pero eu non podía, porque estaba no bosque absorto na contemplación das cousas divinas. E non quería molestalo. Na mesma casa están os frades Maseo, Gil e Elia.
Entón o anxo díxolle ao irmán Bernardo:
– Por que non te pasas ao outro lado?
– Teño medo, porque vexo que a auga é moi fonda.
– Imos pasar xuntos, non teñas medo – dixo o anxo.
E collendoo da man, nun instante equivalente a un abrir e pechar de pálpebras, levouno á outra beira do río. Entón o irmán Bernard decatouse de que era un anxo de Deus e exclamou con candor e alegría:
– Ó bendito anxo de Deus, dime como te chamas?
- Por que me preguntas o meu nome, que é marabilloso?
Dito isto, desapareceu, deixando ao irmán Bernardo cheo de consolo, tanto que fixo todo aquel camiño cheo de ledicia(19).

De SANTA ROSA DE LIMA (1586-1617), dise que en ocasións enviaba o seu anxo a facerlle recados, e el realizounos con fidelidade. Un día a súa nai estaba enferma e Santa Rosa foi visitala.
A súa nai, ao vela un pouco "desperdiciada", mandou a un empregado negro que fose comprar un real de barras de chocolate e medio real de azucre para regalarlle á súa filla. Pero Rosa díxolle: “Non, miña nai, non lle deas estes cartos: desperdiciaríase, porque doña María de Uzátegui mandarame estas cousas”.
Axiña bateron na porta que daba á rúa, pois xa era moi tarde. Foron abrir a porta e entrou unha criada negra de Dona María de Uzátegui, cunha pepita de chocolate e entregoullo pola dita señora...
Deixou este testemuño do acontecido admirada e, educadamente, preguntoulle á súa filla Rosa: – Como sabías que che mandarían ese chocolate?
Ela respondeulle: Mira, miña nai, cando hai unha necesidade tan apremiante coma esta que tiña agora, como ben sabía a túa merced, só dille ao anxo da garda; así o fixo o meu anxo da garda, como fixo noutras ocasións".
Esta testemuña quedou abraiada e asustada ao ver o que pasara. Así é certo e declara ante o dito xuíz e baixo o dito xuramento que é certo, e asínano ambos os dous, o bacharel Luis Fajardo Maria de Oliv, ante min, Jaime Blanco, notario público(21).

SANTA MARGARITA MARIA DE ALACOQUE di: Unha vez, mentres realizaba o tradicional traballo de cardar a la, reculeime a un pequeno patio que estaba a carón do sagrario do Santísimo Sacramento, onde, traballando de xeonllos, sentín nun instante. totalmente recollido por dentro e por fóra e o adorable Corazón do meu adorable Xesús apareceume de súpeto, máis brillante que o sol. Atopouse rodeado das chamas do seu amor puro, rodeado dos serafines que cantaban nun coro admirable: “O amor triunfa, o amor alegra, a alegría se espalla, o seu Corazón”.
Estes benditos espíritos invitáronme a unirme a eles na louvanza do Sagrado Corazón, dicíndome que viñeran unirse a min coa intención de renderlle unha continua homenaxe de amor, adoración e louvanza e para iso ocuparían o meu lugar ante o Santísimo. Sacramento para que eu a través deles puidese amarlo sen cesar e eles, á súa vez, participen do meu amor sufrindo na miña persoa como eu tería gozado na súa.
Asinaron simultaneamente este vínculo no Sagrado Corazón de Xesús con letras de ouro e cos caracteres indelebles do amor(24).