Devoción aos grandes luns da Madonna dell'Arco
O luns marca a historia do santuario da Madonna dell'Arco. É o luns de Pascua, o 6 de abril de 1450, cando se produciu o primeiro milagre, a partir do cal comezou a veneración popular da imaxe sagrada; Foi o luns de Pascua 21 de abril de 1590 cando a blasfema Aurelia del Prete perdeu os pés, un episodio que afectou á opinión pública tan profundamente que provocou tal afluencia de peregrinos como para inducir a S. Giovanni Leonardi, en 1593, a comezar ata a fundación do novo santuario grandioso.
O Luns de Pascua converteuse así, desde as súas orixes, nun día privilexiado, o día da gran romaría popular da Madonna dell'Arco: multitudes de fieis acoden, neste día, desde todas partes, de calquera xeito, ata os pés da Virxe ata venérala, prega grazas e implora a misericordia de Deus mediante a súa poderosa intercesión. De aí o costume de dedicala os luns, como un día particular de oración e súplica no santuario.
En 1968 os pais dominicos promoveron a práctica dos 15 luns en preparación para o día da Gran Peregrinación, inspirados nos 15 misterios do rosario, a oración mariana por excelencia e estreitamente ligada á tradición dominicana.
Co paso do tempo, a iniciativa consolidouse e enraizouse entre os devotos da Madonna dell'Arco, tamén como unha oportunidade para a evanxelización e o afondamento da fe, con beneficios espirituais significativos e fructíferos para os fieis. Esta práctica esténdese cada vez máis nas igrexas onde a devoción pola Madonna dell'Arco está viva. Agora converteuse en parte da tradición e identidade deste santuario mariano.
En 1998 decidiuse facer un cambio: para non interferir coa espiritualidade litúrxica das vacacións de Nadal, esta práctica comeza o primeiro luns despois da Epifanía e pasa co novo nome: Os grandes luns da Madonna dell'Arco.
Novena á Madonna dell'Arco
1. Boa Virxe, que quixo chamarse Arco, como para lembrarlles aos corazóns aflixidos, ás almas arrepentidas e necesitadas que Ti es o Arco da Paz que anuncia o perdón e as promesas divinas, fíxome con bondade en min que te invoco , a min que che rogo con arrepentimento no corazón por tantos pecados cometidos, coa testa mortificada por tantas miñas miserias e ingratitudes. Obtén por min do teu Fillo a graza de comprender o estado da miña alma, de chorar polos meus pecados e deploralos. Que me conceda, mediante a túa intercesión materna, unha firme resolución, unha vontade constante de ben. Que este momento pacífico pasado aos teus pés sexa o comezo dunha vida sen pecado e chea de todas as virtudes cristiás. Ave María ...
2. Santa Virxe, escolliches o santuario do arco como trono das túas misericordias e quixeches a túa imaxe rodeada dos innumerables certificados de gratitude dos fieis, beneficiada e axudada por ti con mil marabillas, animada pola confianza de tanto o teu amor por o miserable e por tantos agasallos que tes espallados polo mundo, agarrado pola dor, recorrín á túa protección para que me concedas ... (pide a graza que queres) Obterás isto do teu Fillo e como un día fixeches felices aos cónxuxes a quen lle faltou o viño pedíndolle a Xesús o primeiro milagre para eles, dame tamén, que agardo sobre todo a alegría da túa bondade, para poder engadir a miña pobre voz de agradecemento á voz dos moitos e moitos que te invocaron e foron oídos. Non son digno, é certo, de obter esta graza: a miña alma é pobre, a miña oración non está animada polo espírito de fe suficiente para abrir as portas do ceo; pero es rico en toda graza, pero es bo e aceptarás todo, maternalmente compasivo das miñas carencias e das miñas necesidades. Ave María ...
3. Gloriosa Virxe, que un día quixo aparecer rodeada de brillantes estrelas, pídoche que sexas a estrela que guíe o meu camiño en todo momento. Ti nas treboadas da vida, entre os mil perigos para a alma e o corpo, brillas na miña mirada para poder atopar sempre o camiño que leva ao porto da vida eterna. E cando, cando rematen os días da miña fráxil existencia, agardarei ao eterno xuíz, axúdame; apoia a vida que falta; faga a miña fe máis viva e forte; repite palabras de esperanza e protección á túa alma, dame unha caridade máis ardente.
Por ti quero ser presentado ao meu xuíz como o teu devoto, miserable pero fiel e agradecido. Nesa hora debes aparecer á alma como es, a fermosa alborada do ceo, onde che vou a loar cos Santos e os Anxos para todas as idades. Amén.