Devoción aos Santos: o pensamento de Padre Pio hoxe 24 de novembro

A verdadeira razón pola que non sempre podes facer ben as túas meditacións, atópoo nisto e non me engano.
Chegas a meditar con certo tipo de alteración, combinada cunha gran ansiedade, para atopar algún obxecto que poida facer que o teu espírito sexa feliz e consolado; e isto é suficiente para facer que nunca atopes o que buscas e non situes a túa mente na verdade que meditas.
Miña filla, saiba que cando un busca con présa e avaricia por un perdido, tocaráo coas mans, verano cos ollos cen veces, e nunca o notará.
Desta ansiedade vana e inútil, nada pode derivar de vós que un gran cansazo de espírito e imposibilidade de mente, para deterse sobre o obxecto que ten en conta; e a partir disto, como por causa propia, certa frialdade e estupidez da alma especificamente na parte afectiva.
Non coñezo outro remedio neste aspecto que este: saír desta ansiedade, porque é un dos maiores traidores que a verdadeira virtude e a devoción firme poden ter; pretende quentarse a bo funcionamento, pero non o fai salvo arrefriarse e fainos correr para facernos tropezar.

Un home de Foggia tiña sesenta e dous anos en 1919 e andaba apoiándose con dous paus. Caído do concerto rompeulle as pernas e os médicos non o puideron curar. Despois de confesalo, Padre Pio díxolle: "Érguete e vai, estes paus hai que botalos". O home obedeceu ao abraio de todos.

Un acontecemento sensacional que molestou a toda Foggia ocorreu a un home en 1919. O home daquela só tiña catorce anos. Á idade de catro anos, golpeado polo tifus, fora vítima dunha forma de raquitismo que lle deformara o corpo provocándolle dúas vistosas xibas. Un día Padre Pío confesoulle e despois tocoulle coas mans estigmatizadas e o rapaz levantouse do recto prie-dieu como nunca o fora.