Devoción ao Sagrado Corazón en xuño: día 14

14 xuño

O noso Pai, que estás no ceo, pode ser santificado o teu nome, vir o teu reino, a súa vontade farase, do mesmo xeito que no ceo na terra. Dános hoxe o noso pan diario, perdoa as nosas débedas como perdoamos aos nosos debedores e non nos levamos á tentación, senón libérannos do mal. Amén.

Invocación. - Corazón de Xesús, vítima de pecadores, ten piedade de nós!

Intención. - Repara os pecados da túa cidade.

Misericordioso XESÚS

Nos Litanías do Sagrado Corazón hai esta advocación: Corazón de Xesús, paciente e de moita piedade, ten piedade de nós!

Deus ten todas as perfeccións e en grao infinito. Quen pode medir a omnipotencia, a sabedoría, a beleza, a xustiza e a bondade divina?

O atributo máis fermoso e reconfortante, o que mellor se adapta á Divinidade e que o Fillo de Deus, facendo-se home, quixo facer máis brillar, é o atributo de bondade e misericordia.

Deus é bo en si, supremamente bo, e manifesta a súa bondade amando as almas pecadoras, compadezándoas, perdoando todo e perseguindo aos desgrazados co seu amor, para atrae-los a si mesmo e facelos eternamente felices. Toda a vida de Xesús foi unha continua manifestación de amor e misericordia. Deus ten toda a eternidade para aplicar a súa xustiza; só ten tempo para que os do mundo usen piedade; e quere usar a misericordia.

O profeta Isaías di que o castizamento é unha obra alieníxena da inclinación de Deus (Isaías, 28-21). Cando o Señor castiga nesta vida, castiga a usar a misericordia na outra. El móstrase enfadado, para que os pecadores se arrepintan, detesten os pecados e se liberen do castigo eterno.

O Sagrado Corazón demostra a súa inmensa misericordia esperando pacientemente con penitencia por almas descoidadas.

Unha persoa, ansiosa de praceres, unida só aos bens deste mundo, esquece os deberes que a vinculan ao Creador, comete moitos pecados graves cada día. Xesús podería facela morrer e aínda así non; prefire esperar; máis ben, ao mantelo vivo, proporciona o necesario; pretende non ver os seus pecados, coa esperanza de que un día ou outro se arrepentirá e poida perdoar e salvala.

Pero por que Xesús ten tanta paciencia cos que o ofenden? Na súa infinita bondade non quere a morte do pecador, senón que debería converterse e vivir.

Como di S. Alfonso, parece que os pecadores compiten por ofender a Deus e a Deus para ser paciente, para beneficiarse e para invitar ao perdón. Santo Agostiño escribe no libro de Confesións: Señor, te ofendín e me defendiches! -

Mentres Xesús espera aos malvados en penitencia, continuamente dálles os torrentes da súa misericordia, chamándoos agora con fortes inspiracións e con arrepentimento de conciencia, agora con sermóns e boas lecturas e agora con tribulacións por enfermidades ou de menoscabo.

Almas pecadoras, non sexas xordo coa voz de Xesús! Reflexa que alguén que te chama será algún día o teu xuíz. Convértete e abre a porta do teu corazón ao corazón de Xesús misericordioso. Ti, ou Xesús, eres o infinito; nós, as túas criaturas, somos vermes da terra. Por que nos amas tanto, mesmo cando nos rebelamos contra ti? Que é o home, con quen o corazón lle importa tanto? É a túa bondade infinita, a que te fai ir en busca da ovella perdida, para abrazala e acariñala.

Vaia en paz!

Todo o Evanxeo é un himno á bondade e a misericordia de Xesús. Meditemos nun episodio.

Un fariseo invitou a Xesús a cear; e entrou na súa casa e asentouse na mesa. E velaquí que unha muller (María Magdalena), coñecida na cidade como pecadora, ao decatarse de que estaba na mesa da casa do fariseo, trouxo un tarro de alabastro, cheo de pomada perfumada; e tendo detrás dela, coas bágoas, comezou a mollar os pés e secalos co pelo da cabeza e bicoulle os pés, ungíndoos con perfume.

O fariseo que convidara a Xesús dixo a si mesmo: Se fose un profeta, sabería quen é esta muller que o toca e quen é un pecador. - Xesús tomou a palabra e dixo: Simón, teño algo que dicirche. - E el: Mestre, fala! - Un acredor tiña dous debedores; un debíalle cincocentos denarii e os outros cincuenta. Ao non ter que pagar, perdoou a débeda a ambos. Cal dos dous o amará máis?

Simon respondeu: supoño que é quen foi máis condenado. -

E Xesús continuou: Vostede xulgou ben! Despois volveuse á muller e díxolle a Simone: ¿ves a esta muller? Entrei na túa casa e non me ofrecías auga para os pés; en vez ela mollou os pés coas bágoas e secounos co pelo. Non me acolliches cun bico; mentres que, desde que chegou, non deixou de bicarme os pés. Non unxiches a miña cabeza con aceite; pero unxín os meus pés con perfume. É por iso que che digo que se lle perdoan moitos pecados, porque amaba moito. Pero aquel a quen se perdoa pouco, pouco ama. - E mirando á muller, dixo: os seus pecados perdoan ... A túa fe salvouche. Vaia en paz! - (Lucas, VII 36).

Bondade infinita do corazón máis amable de Xesús! Estase diante da Magdalena, un pecador escandaloso, que non a rexeita, non a reprocha, a defende, a perdoa e a enche de toda bendición, ata que a quere ao pé da Cruz, para aparecer primeiro en canto levantou e facela grande Papá Noel

Lámina. Ao longo do día bicándose. con fe e amor a imaxe de Xesús.

Ejaculación. Misericordioso Xesús, confío en ti!