Devoción ás sete misas gregorianas e á revelación de Xesús en Santa Geltrude

O GRAN SALTERO E AS SETE MASAS GREGORIANAS

Tirado de: (The Revelation of Saint Geltrude, libro V, capítulos 18 e 19)

CAPÍTULO XVIII SOBRE O EFECTO DO GRAN SALTERO
Mentres a Comunidade recitaba o salmón, que é de gran axuda para as almas purgadoras, Geltrude que rezaba con fervor porque tiña que comunicarse; Preguntou ao Salvador por que o psalter era tan vantaxoso para as almas purgadoras e agradables a Deus. Pareceulle que todos aqueles versos e oracións achegadas deberían xerar aburrimento máis que devoción.

Xesús respondeu: «O amor ardente que teño pola salvación das almas, faime dar tanta eficacia a esta oración. Son coma un rei que mantén encerrados na prisión a algúns dos seus amigos, aos que gustosamente daría liberdade, se a xustiza o permitise; cun desexo tan elevado no seu corazón, enténdese como de bo grado aceptaría o rescate que lle ofrecía o último dos seus soldados. Entón, aprecio moito o que se me ofrece para a liberación de almas que redimei co meu sangue, para pagar as súas débedas e levalas ás alegrías preparadas para eles desde toda a eternidade. Geltrude insistiu: "Entón, estás satisfeito co compromiso que asumen os que recitan o salterio?" ". El respondeu: "Por suposto. Cada vez que unha alma é liberada de tal oración, adquírese o mérito coma se me liberaran da prisión. No seu momento, premiarei aos meus liberadores segundo a abundancia das miñas riquezas ». O Santo volveu preguntar: «¿Quere dicirme, querido Señor, cantas almas concede a cada persoa que recita o oficio? »E Xesús:« Cantas merecen o seu amor »Despois continuou:« A miña infinita bondade lévame a liberar un gran número de almas; por cada verso destes salmos liberarei tres almas ». Entón Geltrude que, debido á súa extrema debilidade, non fora capaz de recitar o salterio, emocionado polo derramamento da bondade divina, sentiuse na obriga de recitalo co maior fervor. Cando rematou un verso, preguntoulle ao Señor cantas almas liberaría a súa infinita misericordia. El respondeu: "Estou tan sometido polas oracións dunha alma amorosa, que estou disposto a liberar unha infinidade de almas con cada movemento da súa lingua durante o salterio".

Louvor eterno, Xesús docísimo!

O CAPÍTULO XIX FALA UNHA AXUDA ÁNIMA PARA A RECITACIÓN DO SALTERO

Outra vez cando Geltrude rezaba polos mortos, albiscou a alma dun cabaleiro, que morrera uns catorce anos antes, en forma de monstruosa besta, de cuxo corpo se erguían tantos cornos como normalmente teñen os animais. Aquela besta parecía estar suspendida sobre a gorxa do inferno, apoiada só no lado esquerdo por un anaco de madeira. O inferno espetouna contra vórtices de fume, é dicir, todo tipo de sufrimentos e dores que lle causaron indecibles tormentos; non recibiu alivio dos sufraxios da Santa Igrexa.

Geltrude, abraiado coa estraña forma desa besta, comprendeu á luz de Deus que, durante a súa vida, este home se amosara ambicioso e cheo de orgullo. Polo tanto, os seus pecados produciron cornos tan duros que lle impediron recibir algún refresco, sempre que permanecese baixo a pel da besta.

O chanzo que o apoiaba, evitándolle a caída no inferno, designou algún raro acto de boa vontade, que tivera durante a súa vida; era o único que, coa axuda da divina misericordia, lle impedira mergullarse no abismo infernal.

Geltrude, por bondade divina, sentiu unha gran compaixón desa alma e ofreceulle a Deus no seu sufraxio, a recitación do Salterio. Inmediatamente a pel da besta desapareceu e a alma apareceu en forma de neno, pero toda cuberta de manchas. Geltrude persistiu na súplica e esa alma foi transportada a unha casa onde xa estaban reunidas moitas outras almas. Alí amosou tanta alegría coma se, escapada do lume do inferno, fora admitida no ceo. Entón comprendeu que os sufraxios da Santa Igrexa poderían beneficiarla, un privilexio do que fora privada desde o momento da súa morte ata que Geltrude a liberou da pel da besta, levándoa a ese lugar.

As almas que estaban alí recibírona con bondade e fixéronlle sitio entre eles.

Geltrude, cun impulso do corazón, pediulle a Xesús que recompensase a bondade desas almas cara ao infeliz cabaleiro. O Señor, emocionado, escoitouna e trasladounos a todos a un lugar de refresco e pracer.

Geltrude volveu cuestionar ao divino Noivo: «Que froito, querido Xesús, retratará o noso Mosteiro a partir da recitación do Salterio? ". El respondeu: "O froito do cal a Sagrada Escritura di:" Oratia tua in sinum tuum convertetur A túa oración volverá ao teu ventre "(Sal. XXXIV, 13). Ademais, a miña tenrura divina, para premiar a caridade que te empuxa a axudar aos meus fieis a agradarme, engadirá esta vantaxe: en todos os lugares do mundo, onde se recitará o Salterio a partir de agora, cada un de vós recibirá moitos grazas, coma se só se recitase para ti ».

Outra vez díxolle ao Señor: "Oh Pai das misericordias, se alguén, conmovido polo teu amor, te glorificaría, recitando o Salterio en sufraxio para os mortos, pero non podería entón obter o número desexado de esmola e misas, que lle podería ofrecer para agradalo? ". Xesús respondeulle: "Para compensar o número de misas, debe recibir o sacramento do meu corpo tantas veces e, en lugar de calquera esmola, que un Pater co Coleccionista diga:" Deus, cui proprium est etc., para a conversión dos pecadores, engadindo calquera unha vez un acto de caridade ". Geltrude engadiu de novo, con toda confianza: "Tamén me gustaría saber, oh meu doce Señor, se concederás alivio e liberación ás almas do purgatorio incluso cando no canto do Salterio se recitaron algunhas pequenas oracións". El respondeu: "Gustaranme estas oracións como o Salterio, pero con algunhas condicións. A cada verso do Salterio dille esta oración: "Saúdote, Xesucristo, esplendor do Pai"; pedindo primeiro o perdón dos pecados coa oración «En unión con esa suprema loanza etc. ". Entón, en unión co amor que me fixo levar a carne humana para a salvación do mundo, diranse as palabras da mencionada oración, que fala da miña vida mortal. Entón hai que axeonllarse, uníndose ao amor que me levou a deixarme xulgar e condenar á morte, eu, que son o Creador do universo, para a salvación de todos, e xogarase o papel relativo á miña Paixón; De pé, diranse as palabras que saúdan a miña Resurrección e Ascensión, eloxiándome en unión coa confianza que me fixo vencer a morte, resucitar e ascender ao ceo, para situar a natureza humana á dereita do Pai. Entón, de novo pedindo perdón, recitarase a antífona Salvator mundi, en unión coa gratitude dos Santos que confesan que a miña Encarnación, Paixón, Resurrección son as causas da súa benaventuranza. Como che dixen, será necesario recibir a comuñón tantas veces como haxa misas que o salterio require. Para compensar a esmola, dirase un pater coa oración Deus cui proprium est, engadindo unha obra de caridade. Repítoche que estas oracións valen, á miña vista todo o Salterio ».