Devoción do día: o pérfido amigo do meu propio amor

É un amigo malvado. Ninguén nos pode prohibir un amor regulado por nós mesmos, que nos move a amar a vida e a adornarnos con virtudes; pero o amor a si mesmo non está regulado e faise egoísta cando nos fai pensar só en nós mesmos, só nos amamos a nós e ansiamos que os demais se interesen por nós. Se falamos, queremos que nos escoiten; se sufrimos, perdón; se traballamos, louvanos; non queremos resistir, contradicirnos, disgustarnos. Neste espello non te recoñeces?

Irregularidades do amor propio. Cantos defectos xorden deste vicio! Polo máis mínimo pretexto, un é indiferente, levántase contra os demais e fai que soporten o peso do seu mal humor. Onde xorden os caprichos, as impaciencias, os rancores, as aversións? Do amor propio. De onde veñen a melancolía, a desconfianza, a desesperación? Do amor propio. De onde murmuran as ansiedades? Do amor propio. Se o gañásemos, canto menos faríamos!

Corrompe o ben feito. O veleno do amor propio de cantas boas obras nos rouban o crédito! A vaidade, a compracencia, a satisfacción natural que se busca alí, secuestra o mérito, total ou parcialmente. Cantas oracións, esmolas, comuñóns, sacrificios permanecerán infrutuosas porque se orixinan ou están acompañadas de amor propio! Onde queira que se mesture, estrague e corrompa! Non farás todo o posible por afastalo? Non o manterás coma o teu inimigo?

PRÁCTICA. - Ama o teu ben regularmente, é dicir, como Deus o quere e sempre que non prexudique os dereitos do próximo.