Devoción do día: regreso a Deus como fillo pródigo

Saída do fillo pródigo. Que ingratitude, que orgullo, que soberbia fai gala este fillo presentándose diante do seu pai e dicindo: Dame a miña parte, quero irme, quero disfrutala! ¿Non é o teu retrato? Despois de tantos beneficios de Deus, non dis tamén: quero a miña liberdade, quero facelo ao meu xeito, quero pecar? ... Un día estabas practicando, bo, coa paz no teu corazón; quizais un falso amigo, unha paixón convidáronte ao mal: e deixaches a Deus ... ¿Estás quizais máis feliz agora? Que ingrato e infeliz!

Desencanto do pródigo. A cunca de pracer, de capricho, de derramamento de paixóns, ten mel no bordo, basicamente amargura e veleno. O pródigo, reducido e pobre con fame, demostrou que era o gardián dos animais impuros. ¿Non o sente tamén, despois do pecado, despois da impureza, despois da vinganza e incluso despois do pecado venial deliberado? Que axitación, que decepción, que arrepentimento! Non obstante, segue pecando!

Retorno do pródigo. Quen é este pai que agarda polo pródigo, que corre ao seu encontro, o abraza, o perdoa e se alegra cunha gran celebración ao regreso dun fillo tan ingrato? É Deus, sempre bo, misericordioso, o que esquece os seus dereitos mentres volvamos a el; que nun instante cancela os teus pecados, aínda que innumerables, te adorna coa súa graza, te alimenta da súa carne ... ¿Non confiarás en tanta bondade? Agárrate ao corazón de Deus e non te apartes nunca máis del.

PRÁCTICA. - Repite durante todo o día: meu Xesús, misericordia.