Devoción polas grazas: desprezo por si mesmo diante de Deus

Desprezo propio polos ollos de Deus

PALABRAS DO DISCIPIO Atrévome a falar co meu Señor, eu que son po e cinzas (Gn 18,27). Se me valoro máis do que son, entón, Señor, estou contra min e as miñas iniquidades testemuñan a verdade: non podo contradicirche. Se, por outra banda, me vexo humillado e reducido a nada, deixando toda a autoestima e reducíndome a po, como en realidade son, a túa graza será propicia para min e a túa luz estará preto do meu corazón. Así, calquera amor de si mesmo que por moi pequeno que sexa, quedará sumido no abismo do meu nada e desaparecerá para sempre. Nese abismo, Vostede me revela a min mesmo: o que son, o que fun e o lonxe que caín, xa que non son nada e non o entendín. Se me quedan, aquí estou, non son máis que nada, senón debilidade. Pero se de súpeto me botas unha ollada, axiña me fago forte e cheo de nova alegría. E é unha cousa verdadeiramente marabillosa que, de súpeto, son levantado e acollido cariñosamente nos teus brazos, que dende o meu propio peso sempre me puxeron cara abaixo. Este é o traballo do teu amor, que sen o meu mérito me impide e me axuda en tantas dificultades; que tamén me advirte de graves perigos e me bágoa, en verdade, de innumerables males. Por suposto, amándome en desorde, estou perdido; Pola contra, buscando en ti só e amándote con amor recto, atopei a ti e mais ao mesmo tempo: a partir deste amor atraíame volver aínda máis profundamente ao meu nada. Vostede, máis doce, dálles as grazas máis aló do meu mérito e máis do que me atrevo a esperar ou preguntar. Ser bendicido, meu Deus, porque aínda que eu son indigno do teu favor, a túa xenerosidade e bondade infinita nunca deixan de beneficiar nin sequera aos ingratos e aos que se afastaron de ti. Dispóñennos a que volvamos a Ti, para que sexamos agradecidos, humildes e devotos; De feito, ti só es a nosa salvación, a nosa virtude, a nosa fortaleza.