Misericordia Divina: o pensamento de Santa Faustina do 17 de agosto

2. As ondas de graza. — Xesús a María Faustina: «Nun corazón humilde, a graza da miña axuda non tarda en chegar. As ondas da miña graza invaden as almas dos humildes. Os orgullosos seguen miserables".

3. Humíllome e invoco ao meu Señor. - Xesús, hai momentos nos que non sinto pensamentos elevados e a miña alma carece de todo impulso. Eu teño paciencia e recoñezo que tal estado é a medida do que son realmente. O ben que posúo vén da misericordia de Deus, sendo isto así, humillo e invoco, meu Señor, a túa axuda.

4. Humildade, fermosa flor. — ¡Oh humildade, flor estupenda, poucas son as almas que te posúen! Quizais porque es tan fermosa e, ao mesmo tempo, tan difícil de conquistar? Deus se alegra na humildade. Sobre unha alma humilde, abre os ceos e envía un mar de graza. Deus non lle rexeita nada a tal alma. Deste xeito faise omnipotente e inflúe no destino do mundo enteiro. Canto máis se humilla, máis se inclina Deus sobre ela, a cobre coa súa graza, a acompaña en todos os momentos da vida. Oh humildade, planta as túas raíces no meu ser.

Fe e fidelidade

5. Un soldado que volve do campo de batalla. —O que se fai por amor non é pouca cousa. Sei que non é a grandeza do traballo, senón a grandeza do esforzo o que vai ser recompensado por Deus.Cando un está débil e enfermo, fai esforzos continuos para chegar a facer o que normalmente fan todos os demais. Porén, non sempre consegue descifralo. O meu día comeza cunha pelexa e remata cunha pelexa. Cando me deito á noite, síntome como un soldado que volve do campo de batalla.

6. Unha fe viva. — Estaba de xeonllos diante de Xesús exposto na custodia para adoración. De súpeto vin o seu rostro vivo e luminoso. Díxome: «O que ves aquí diante de ti, está presente nas almas a través da fe. Aínda que, na Hostia, parezco sen vida, en realidade atópome plenamente vivo nela pero, para poder operar dentro dunha alma, esta debe posuír unha fe tan viva como eu estou viva dentro da Hostia».

7. Unha intelixencia ilustrada. - Aínda que xa me chega un enriquecemento da fe da palabra da Igrexa, son moitas as grazas que ti, Xesús, concedes só á oración. Por iso, Xesús, pídoche a graza da reflexión e, unida a esta, unha intelixencia iluminada pola fe.

8. No espírito de fe. — Quero vivir no espírito de fe. Acepto todo o que me pode pasar porque a vontade de Deus mándao co seu amor, quen desexa a miña felicidade. Por iso, aceptarei todo o que me envía Deus, sen seguir a rebelión natural do meu ser corporal e os impulsos do amor propio.

9. Antes de calquera decisión. — Antes de tomar calquera decisión, reflexionarei sobre a relación desa decisión coa vida eterna. Tratarei de comprender o motivo principal que me impulsa a actuar: se é realmente a gloria de Deus ou algún ben espiritual meu ou doutras almas. Se o meu corazón responde que é así, estarei inflexible en actuar nesa dirección. Mentres unha determinada elección agrada a Deus, non teño que prestar atención aos sacrificios. Se entendo que esa acción non ten nada do que dixen máis arriba, tentarei sublimala a través da intención. Porén, cando me dea conta de que o meu autoestima se atopa nel, suprimireino na súa raíz.

10. Grande, forte, afiado. - Xesús, dáme moita intelixencia, só para que te coñeza mellor. Dáme unha intelixencia forte, que me permita coñecer ata as cousas divinas máis elevadas. Dame unha intelixencia aguda, para que coñeza a túa esencia divina e a túa vida íntima trinitaria.