Misericordia Divina: Santa Faustina fálanos da graza do momento presente

1. O terrible gris cotián. - O terrible diario gris comezou. Os momentos solemnes das festas pasaron, pero a graza divina permanece. Estou unido incesantemente con Deus. Vivo hora a hora. Quero sacar proveito do momento presente realizando fielmente o que me ofrece. Confírome a Deus cunha confianza inquebrantable.

2. Desde o primeiro momento que te coñecín. - Misericordioso Xesús, con que desexo apresuraba cara á Sala Superior para consagrar á anfitriona que ía ser o meu pan diario Xesús, querías tomar posesión do meu corazón e fundir o teu sangue vivo co meu. Xesús, faime participar en cada momento da divindade da túa vida, fai que o teu sangue puro e xeneroso latexa con toda a súa forza no meu corazón. Que o meu corazón non coñeza outro amor excepto o seu. Dende o primeiro momento que te coñecín, quérote. Ademais, quen podería permanecer indiferente ao abismo de misericordia que brota do seu corazón?

3. Transformar calquera grises. - É Deus quen enche a miña vida. Con el percorro momentos cotiáns, grises e esgotadores, confiando en quen, estando no meu corazón, está ocupado transformando cada grises na miña santidade persoal. Deste xeito podo ser mellor e ser unha vantaxe para a túa Igrexa mediante a santidade individual, xa que todos formamos un organismo vital xuntos. É por iso que eu esforzo para que o chan do meu corazón produza bos froitos. Aínda que isto nunca aparecese aquí ao ollo humano, non obstante algún día verase que moitas almas se alimentaron e se alimentarán dos meus froitos.

4. O momento presente. - O Xesús, desexo vivir no momento presente coma se fose o último da miña vida. Desexo facelo servir á túa gloria. Quero que sexa un beneficio para min. Quero mirar cada momento dende o punto de vista da miña certeza de que nada pasa sen que Deus o dese.

5. O instante que pasa baixo os teus ollos. - O meu maior ben, contigo a miña vida non é nin monótona nin gris, pero varía coma un xardín de flores perfumadas, entre as que me avergoño escoller. Son tesouros que cada día levo en abundancia: sufrimento, amor ao próximo, humillacións. É unha gran cousa poder captar o momento que pasa baixo os seus ollos.

6. Xesús, grazas. - Xesús, grazas polas pequenas e invisibles cruces diarias, polas dificultades da vida común, pola oposición aos meus plans, pola mala interpretación dada ás miñas intencións, polas humillacións que me veñen doutros, polos duros camiños co que estou tratado, polas sospeitas inxustas, pola mala saúde e o esgotamento da miña forza, polas renuncias á miña propia vontade, pola aniquilación do meu propio, pola falta de recoñecemento en todo, pola Entéñome no camiño de todos os plans que fixen. Xesús, agradezo os sufrimentos interiores, a aridez do espírito, as ansiedades, os medos e as incertezas, pola escuridade das diversas probas dentro da alma, polos tormentos difíciles de expresar, especialmente aqueles nos que ninguén. enténdeme, pola amarga agonía e pola hora da morte.

7. Todo é un agasallo. - Xesús, grazas por beber ante min a copa amarga que me ofreces xa edulcorada. Velaquí traín os meus beizos a esta cunca da túa santa vontade. Pode que me pase o que antes de todos os séculos estableceu a túa sabedoría. Desexo baleirar o cáliz ao que estaba destinado. Tal predestinación non será o obxecto do meu exame: a miña confianza reside na perda de todas as miñas esperanzas. En ti, Señor, todo é bo; todo é un agasallo do teu corazón. Non prefiro os consellos á amargura, nin a amargura aos consolacións: agradézoche, Xesús, por todo. Estou feliz de fixar a mirada en ti, Deus incomprensible. Nesta existencia singular mora o meu espírito, e aquí sinto que estou na miña casa. Ou beleza non creada, que te coñeceu unha vez, non pode amar nada máis. Atope un abismo dentro de min e ninguén, se non é Deus, pode encher.

8. No espírito de Xesús. - O tempo de loita aquí non rematou. Non atopo a perfección en ningún sitio. Entro, no entanto, no espírito de Xesús e observo as súas accións, cuxa síntese se atopa no Evanxeo. Campassi ata mil anos, non esgotarei o mínimo contido. Cando o desalento se apodera de min e a monotonía dos meus deberes me aborrece, lémbrame a min que a casa onde estou está ao servizo do Señor. Aquí nada é pequeno, pero dunha acción de pouca importancia, por moito que se realice cunha intención que a eleve, depende da gloria da Igrexa e do progreso doutras almas. Non hai, polo tanto, nada pequeno.

9. Só nos pertence o momento presente. - O sufrimento é o maior tesouro da terra: a alma é purificada por ela. O amigo é coñecido por desgracias; o amor mídese polo sufrimento. Se a alma sufrida soubese canto Deus o ama, morrería de ledicia. Chegará o día en que saberemos canto paga a pena ter, pero logo xa non poderemos sufrir. Só o momento presente nos pertence.

10. Dor e ledicia. - Cando sufrimos moito temos grandes posibilidades de amosar a Deus que o queremos; cando sufrimos pouco, as posibilidades de demostrar o noso amor por el son escasas; entón cando non padecemos en absoluto, o noso amor non ten xeito de revelarse como grande ou perfecto. Coa graza de Deus, podemos chegar ao punto en que o sufrimento cambia para nós en goce, porque o amor é capaz de operar tales cousas dentro dunha alma.

11. sacrificios diarios invisibles. - Días comúns, cheos de grises, eu te vexo de festa! Que festiva é esta vez a que produce méritos eternos dentro de nós! Entendo ben como se beneficiaron os santos. Sacrificios diarios minúsculos e invisibles, para ti son coma flores silvestres, que arroxo aos pasos de Xesús, meu amado. A miúdo comparo estas tropezas coas virtudes heroicas, porque o heroísmo é realmente necesario para exercelas constantemente.