Mística experiencia de San Francisco co Anxo Custodio

San Francisco, aínda novo, deixou o confort da vida, desposuíuse de todos os bens e abarcou o camiño do sufrimento, só polo amor de Xesús Crucificado. Detrás do seu exemplo, outros homes abandonaron a vida alegre e convertéronse nos seus compañeiros no apostolado.

Xesús enriqueceuno con agasallos espirituais e deulle unha graza, que non fixera a ninguén nos séculos anteriores. Quería facelo semellante a si mesmo, impresionándolle as cinco feridas. Este feito pasou á historia co nome de "Impresión do estigma".

San Francisco, dous anos antes de morrer, fora ao monte Verna, comezando o rigoroso xaxún, que ía durar corenta días. O Santo quixo honrar así ao príncipe da milicia celeste, San Miguel o Arcángel. Unha mañá, mentres rezaba, viu baixar do ceo a un Serafín que tiña seis ás brillantes e ardentes. O Santo mirou ao Anxo que baixaba con fuxida radiante e tendo preto del, deuse conta de que ademais de ser alado tamén era crucificado, é dicir, tiña os brazos estendidos e as mans atravesadas polas uñas, así como os pés; as ás estaban dispostas dun xeito estraño: dúas estaban apuntadas cara arriba, dúas estendidas coma se voase e dúas rodearon o corpo, coma se o velaran.

San Francisco contemplou os Serafíns, sentindo unha gran alegría espiritual, pero preguntouse por que un anxo, de espírito puro, podería sufrir as dores da crucifixión. Seraphim fíxolle comprender que fora enviado por Deus para significar que debería ter o martirio do amor en forma de Xesús Crucificado.

O Anxo desapareceu; San Francisco viu que no corpo lle aparecían cinco feridas: as mans e os pés eran perforados e derramados de sangue, polo que tamén o lado estaba aberto e o sangue que saíu empapou a túnica e as cadeiras. Por humildade, o Santo tería gusto de ocultar o gran agasallo, pero como iso era imposible, volveu á vontade de Deus: as feridas permaneceron abertas durante dous anos máis, é dicir ata a morte. Despois de San Francisco, outros recibiron o estigma. Entre eles está P. Pio de Pietrelcina, Cappuccino.

Os estigmas traen moita dor; non obstante son un agasallo moi especial da Divinidade. A dor é un agasallo de Deus, porque con ela está máis separado do mundo, estás obrigado a recorrer ao Señor coa oración, descontas pecados, atraes graza por ti e polos demais e gañas mérito pola O paraíso. Os Santos souberon avaliar o sufrimento. Sorte que eles!