Xuño, devoción ao Sagrado Corazón: meditación día dous

2 de xuño - FONTE DE SALVACIÓN
- En cada páxina do Evanxeo o Corazón de Xesús fala de fe. Pola fe Xesús cura as almas, cura os corpos e resucita aos mortos. Cada un dos seus milagres é froito da fe; todas as súas palabras son unha incitación á fe. Non só iso, senón que quere a fe como condición necesaria para salvarte: - Quen cre e bautízase será salvado, pero quen non crea será condenado (Mc 16,16).

A fe é necesaria para ti, como o pan que comes, como o aire que respiras. Con fe sodes todo; sen fe non es nada. Tes esa fe viva e firme que non cede ante todas as críticas do mundo, esa fe firme e profunda que en ocasións tamén sería capaz de afrontar o martirio?

Ou está a túa fe lánguida coma unha chama preto de apagarse? Cando en casas, campos, talleres, tendas, reunións públicas, a súa fe é burlada, ¿sente a coraxe de defendela sen rubor, sen respecto humano? Ou negocias coa túa conciencia? Cando as paixóns te atacan ferozmente, lembras que cun acto de fe vólveste invencible porque Deus loita por ti e contigo?

- Cando escoita lecturas ou discursos indignos dunha alma crente, sente o deber de condenar a uns e outros? Ou estás calado, e déixalles dicir, cunha complacencia secreta? Lembre, a fe é unha xoia preciosa e as pedras preciosas non se tiran. A fe é coma unha lámpada, se o vento rabia, se cae a choiva, se non hai aire, a chama apágase. Son orgullo, deshonestidade, respecto humano, os seguintes perigos que fan que se perda a fe. Foxe deles, como fuxirías dunha serpe.

- Pero a lámpada non está acesa se non hai aceite. Como afirmarás manter a fe sen boas obras? Sen boas obras, a fe está morta. Sexa xeneroso no exercicio da caridade. Na hora do perigo clama cos apóstolos: - Sálvanos, Señor; perecemos! A cada hora, repite a piadosa eyaculación: Señor, aumenta a miña fe.