Os medios dos que dispoñemos para resistir ao satán

Resistencia a satanás

Medios.

Na loita corporal empréganse medios materiais: a espada, o rifle, etc. Na loita contra o demo non valen as armas materiais. É necesario recorrer a medios espirituais. Así son a oración e a penitencia.

A calma.

Nas tentacións impuras, o primeiro que hai que facer é manter unha perfecta calma mental. O demo tenta traer a perturbación para que caia máis facilmente. Hai que permanecer na serenidade, pensando que mentres a vontade sexa contraria á tentación non se comete pecado; tamén é útil pensar que o demo é coma un can pegado a unha cadea, que pode ladrar pero non morder.
Deterse a contemplar a tentación ou a preocupación só empeora a situación. Distraídase inmediatamente, coidar de algo, cantar algún eloxio sagrado. Este medio ordinario é suficiente para atenuar a tentación e botar á fuga ao demo.

Oración.

A distracción non sempre é suficiente; é necesaria a oración. Coa invocación da axuda de Deus, a forza da vontade aumenta e o demo se resiste facilmente.
Suxiro algunha invocación: Do espírito de fornicación, líbrame, Señor! - Das lazos do demo, líbrame, Señor! - ¡Oh Xesús, péchome no teu Corazón! Santa María, púxenme debaixo do teu manto! Meu anxo da garda, axúdame na loita!
A auga bendita é un xeito poderoso de botar á fuga ao demo. Por iso na tentación é útil facer o sinal da cruz coa Auga Bendita.
As reflexións piadosas axudan a certas almas a vencer a mala tentación: Deus me ve! Podo morrer de inmediato! Este meu corpo vaise apodrecer baixo terra! Este pecado, se o fago, aparecerá no Xuízo Final ante toda a humanidade!

Penitencia.

Ás veces a oración só non é suficiente; fai falla outra cousa e iso é mortificación ou penitencia.
- Se non facedes penitencia, di Xesús, estaredes todos condenados! - Penitencia significa impoñer sacrificios, renuncias voluntarias, sufrir algo, controlar as paixóns corporais.
O demo impuro foxe da penitencia. Polo tanto, quen sexa fortemente tentado debe facer algunha penitencia especial. Non pensedes que a penitencia acurta a vida ou prexudica a saúde; en cambio é o vicio impuro o que desgasta o organismo. Os santos máis penitentes viviron máis tempo. As vantaxes da penitencia son distintas: a alma permanece inundada de pura alegría, paga os pecados, atrae as miradas misericordiosas de Deus e fai fuxir o demo.
Pode parecer unha esaxeración entregarse á dura penitencia; pero para algunhas almas é unha necesidade absoluta.
- É mellor, di Xesús, ir ao Ceo cun ollo, cunha man, cun só pé, é dicir, sufrir grandes sacrificios, que ir ao inferno cos dous ollos, con dúas mans e dous pés. -

Unha tentación.

Falando de tentación e penitencia, cito un exemplo de santa Gemma Galgani. Velaquí a narración que se deu a si mesma: Unha noite sentínme abrumado por unha forte tentación. Saín da habitación e fun onde ninguén me podía ver nin escoitar; Collei a corda, que levo todos os días ata o mediodía; Encheino todo de uñas e logo ateino tan forte aos cadros que unhas uñas entraron na miña carne. A dor era tan forte que non puiden resistirme e caín ao chan. Pasado un tempo apareceume Xesús. ¡Oh, que feliz estaba Xesús! Levantume do chan, soltou a corda, pero soltoume... Entón díxenlle: Meu Xesús, onde estabas, cando me sentín tentado desa maneira? - E Xesús respondeulle: Filla miña, estaba contigo, e moi preto. - Pero onde? - No teu corazón! - Ai, meu Xesús, se estiveras comigo, eu non tería tales tentacións! Quen sabe, meu Deus, canto che ofendín? - Quizais che gustou? - En cambio tiven unha dor inmensa. - Consólate, miña filla, que non me ofendiches nada! - Que o exemplo dos santos estimule a todos a facer penitencia.

A Confesión.

Se grande é a masacre que leva a Satanás no campo da pureza, non é moito menos que a que realiza profanando o sacramento da misericordia de Deus, é dicir, a Confesión. O demo sabe que, cometendo un pecado grave, non hai outra vía de salvación que a Confesión. Por iso, traballa moito para que a alma pecadora non vaia a confesar, ou para que na Confesión cale algún pecado mortal, ou para que, confesando, non teña verdadeira dor, combinada coa intención de fuxir. graves ocasións de pecado.