"O pacto do Señor" de San Ireneo, bispo

Moisés en Deuteronomio dille ao pobo: «O Señor, noso Deus, estableceu un pacto connosco en Horeb. O Señor non estableceu este pacto cos nosos pais, senón con nós, que estamos aquí todos vivos hoxe ”(Dt 5: 2-3).
Por que entón non fixo o pacto cos seus pais? Precisamente porque "a lei non está feita para os xustos" (1 Tm 1: 9). Agora os seus pais eran xustos, os que escribiran a virtude do decálogo nos seus corazóns e almas, porque amaban a Deus que os creou e se abstivo de toda inxustiza contra o seu próximo; polo tanto, non era necesario amonestalos con leis correctoras, xa que levaban dentro de si a xustiza de lei.
Pero cando esta xustiza e amor cara a Deus caeu no esquecemento ou máis ben morreu por completo en Exipto, Deus manifestouse a través da súa gran misericordia cos homes facendo oír a súa voz. Co seu poder sacou ao pobo de Exipto para que o home volvese converterse en discípulo e seguidor de Deus. Castigou aos desobedientes para que non desprezasen a quen os creou.
Despois deu de comer á xente con maná, para que recibiran comida espiritual como dixera Moisés no Deuteronomio: "Alimentouche con maná, que ti non coñecías e que nin sequera os teus pais souberan nunca, para facerche entender a ese home non vive só do pan, senón do que sae da boca do Señor "(Dt 8: 3).
Mandou o amor por Deus e suxeriu a xustiza que se lle debe ao próximo para que o home non fose inxusto e indigno de Deus. Así preparou, por medio do Decálogo, ao home para a súa amizade e harmonía co seu próximo. Todo isto beneficiou ao propio home, sen que Deus lle necesitase nada do home. Estas cousas enriqueceron ao home porque lle deron o que lle faltaba, é dicir, a amizade con Deus, pero non lle trouxeron nada a Deus, porque o Señor non necesitaba o amor do home.
O home, en cambio, foi privado da gloria de Deus, que non puido adquirir de ningún xeito, senón mediante esa homenaxe que se lle debe. E por iso Moisés dille ao pobo: "Escolla a vida entón para que viva vostede e os seus descendentes, amando ao Señor, o seu Deus, obedecendo a súa voz e manténdose unido con el, porque el é a súa vida e a súa lonxevidade" (Dt 30, 19-20).
Para preparar ao home para esta vida, o propio Señor pronunciou as palabras do decálogo para todos sen distinción. Polo tanto, quedaron connosco, tendo recibido desenvolvemento e enriquecemento, certamente non alteracións e cortes, cando entrou en carne e óso.
En canto aos preceptos limitados ao antigo estado de servidume, o Señor prescribiunos ao pobo por medio de Moisés dun xeito adecuado para a súa educación e formación. Díxoo Moisés mesmo: entón o Señor ordenoume que vos ensinara leis e normas (cf. Deut 4: 5).
Por esta razón, o que se lles deu por ese tempo de escravitude e en cifra, foi abolido co novo pacto de liberdade. Eses preceptos, por outra banda, que son inherentes á natureza e son axeitados para os homes libres, son comúns a todos e foron desenvolvidos co don amplo e xeneroso do coñecemento de Deus Pai, coa prerrogativa da adopción como fillos, co concesión de amor perfecto e fiel seguindo a súa Palabra.