O pensamento de Padre Pio: hoxe 23 de novembro

Empecemos hoxe, ou irmáns, a facer o ben, porque ata agora non fixemos nada ». Estas palabras, que o serafico Pai San Francisco na súa humildade aplicou a si mesmo, permítenas facelas nosas a principios deste novo ano. Realmente non fixemos nada ata o de agora, ou polo menos moi pouco; os anos foron subindo e poñéndose sen que nos preguntásemos como os empregamos; se non houbese nada que reparar, engadir, eliminar na nosa conduta. Vivimos o impensable coma se un día o eterno xuíz non tivese que chamarnos a el e pedirnos que rendísemos conta do noso traballo, de como pasabamos o noso tempo.
Non obstante, cada minuto haberá que dar unha conta moi profunda, de cada movemento de graza, de cada inspiración santa, de cada ocasión que nos presentamos para facer o ben. Terase en conta a máis mínima transgresión da lei santa de Deus.

Sra. Cleonice - A filla espiritual do Padre Pio dixo: - “Durante a última guerra o meu sobriño foi feito prisioneiro. Non recibimos novidades durante un ano. Todo o mundo pensaba que estaba morto. Os pais volvéronse tolos de pena. Un día a nai bótase aos pés do Padre Pío que estaba no confesionario: dime se o meu fillo está vivo. Non me quito FOTO15.jpg (4797 bytes) se non me dis. - O Padre Pío emocionouse e coas bágoas escorrendo polo rostro dixo: "Levántate e calma". Poucos días despois, o meu corazón, incapaz de soportar o sentido pranto dos pais, decidín pedirlle ao Pai un milagre, cheo de fe díxenlle: - "Pai, escribo unha carta ao meu sobriño Giovannino, con o único nome, sen saber onde dirixilo. Ti e o seu anxo da garda lévana a onde está. Padre Pio non respondeu, escribín a carta e coloqueina, á noite, antes de deitarme, na mesa de noite. Á mañá seguinte, para sorpresa, asombro e case medo, vin que a carta desaparecera. Conmoveume agradecer ao Pai que me dixo - "Grazas á Virxe". Despois duns quince días na familia choramos de ledicia, agradecemos a Deus e ao Padre Pío: a carta de resposta á miña carta chegara do que se cría morto.