O Santo Rosario: a oración que esmaga a cabeza da serpe
Entre os famosos "soños" de Don Bosco hai un que se refire expresamente ao Santo Rosario. O propio Don Bosco díxolle aos mozos unha noite, despois das oracións.
Soñara con estar cos seus rapaces xogando, mentres chegou un descoñecido que o invitou a ir con el. Ao chegar a unha pradeira próxima, o estraño sinala a Don Bosco, na herba, unha serpe moi longa e grande. Aterrorizado a esa vista, don Bosco quixo fuxir, pero o descoñecido tranquilizouno de que a serpe non lle faría ningún dano; acto seguido, o descoñecido foi buscar unha corda para darlla a don Bosco.
"Agarre esta corda por un extremo - dixo o estraño - tomarei o outro extremo, logo irei ao lado oposto e suspenderá a corda sobre a serpe, facéndoa caer de costas".
Don Bosco non quixo afrontar ese perigo, pero o descoñecido tranquilizouno. Entón, despois de cruzar ao outro lado, o descoñecido levantara a corda para azoutar con ela a parte traseira do réptil que, irritado, saltou xirando a cabeza cara atrás para morder a corda, pero no seu lugar permaneceu atada por ela coma por un lazo.
"Manteña ben a corda!", Berrou o estraño. Despois atou o extremo da corda na man a unha pereira; logo colleu o outro extremo de don Bosco para atalo á reixa dunha fiestra. Mentres tanto, a serpe retorcíase con furia, pero a súa carne desgarrouse ata que morreu, reducida a un esqueleto despoxado.
Coa serpe morta, o descoñecido desatara a corda da árbore e da varanda, para volver meter a corda nunha caixa, que pechou e logo abriu de novo. Mentres tanto, os mozos acudiron a Don Bosco tamén para ver o que había nesa caixa. Eles e don Bosco quedaron abraiados ao ver a corda disposta de tal xeito que formaban as palabras "Ave María".
"Como podes ver", dixo entón o descoñecido, "a serpe figura ao demo e a corda simboliza o Rosario, que resulta da Ave María, e co que se poden vencer a todas as serpes infernais".
Esmagar a cabeza da serpe
É reconfortante sabelo. Coa oración do Santo Rosario pódese enfrontar e golpear mortalmente a "todas as serpes infernais", é dicir, a todas as tentacións e asaltos do demo que traballa no mundo pola nosa ruína, como ensina lucidamente San Xoán Evanxelista cando escribe: "Todo iso está no mundo: luxuria da carne, luxuria dos ollos e orgullo da vida ... E o mundo falece coa súa luxuria, pero quen fai a vontade de Deus queda para sempre "(1 Xn 2,16).
Polo tanto, nas tentacións e nas trampas do malvado, o recurso á oración do Rosario é unha garantía de vitoria. Pero hai que recorrer con confianza e perseveranza. Canto máis dura sexa a tentación ou o asalto do inimigo das almas, máis debemos unirnos ao santo Rosario e perseverar na oración que nos poida liberar e salvar pola graza da vitoria que a divina Nai sempre nos quere dar cando volvemos cara a ela con insistencia e confianza.
O Beato Alano, gran apóstolo do Rosario, entre as moitas cousas fermosas escritas no Rosario, fixo luminosas afirmacións sobre o poder do Rosario e da Ave María: "Cando digo Ave María - escribe o Beato Alano - o ceo regocija, asombra a todos terra, Satanás foxe, o inferno treme ..., a carne amansárase ... ».
O servo de Deus, o pai Anselmo Trèves, admirable sacerdote e apóstolo, foi atacado por unha terrible e dolorosa tentación contra a fe. Apegouse con todas as súas forzas ao Rosario, rezando con confianza e perseveranza, e cando foi liberado, finalmente puido confiar: "¡Pero levei unhas coroas!"
Don Bosco co seu "soño" ensínanos asegurándonos que a coroa do Santo Rosario, ben usada, é a derrota do demo, é o pé da Inmaculada Concepción o que esmaga a cabeza da tentadora serpe (cf. Xen 3,15:XNUMX). San Francisco de Sales tamén levaba sempre o Rosario con el e, cando estaba preto da morte, despois de recibir o Santo Aceite coa unción dos enfermos, tiña o Rosario atado ao brazo, como arma para rexeitar calquera asalto do inimigo da alma.
Os Santos, cos seus exemplos, garántennos e confirman que é exactamente así: a bendita coroa do Santo Rosario, empregada con confianza e perseveranza, sempre é vencedora do inimigo das nosas almas. Mantémonos tamén atados a el, polo tanto, levándoo sempre para usalo en todas as ocasións de perigo para a nosa alma.