Nosa Señora de Medjugorje dille como comportarse con outras relixións

Mensaxe do 21 de febreiro de 1983
Non son verdadeiros cristiáns se non respectas aos teus irmáns que pertencen a outras relixións.
Algunhas pasaxes da Biblia que nos poden axudar a comprender esta mensaxe.
Xoán 15,9-17
Do mesmo xeito que o Pai me amou, así tamén te amei. Quédame no meu amor. Se gardas os meus mandamentos, permanecerás no meu amor, como eu observei os mandamentos do meu Pai e seguirás no seu amor. Isto dixen para que a miña alegría estea dentro de ti e a túa alegría estea chea. Este é o meu mandamento: que te ames, como eu te amei. Ninguén ten un amor maior que este: establecer a vida dos amigos. Sodes amigos meus, se fas o que che mando. Xa non os chamo servos, porque o criado non sabe o que fai o seu amo; pero te chamei amigos, porque todo o que escoitei do Pai fíxeno saber. Non me elixiches, pero eu escollín a ti e fíxenche ir e dar os seus froitos para que quede; porque todo o que pides ao Pai no meu nome, outórgalle. Isto mándoche: amádevos.
1.Corintios 13,1-13 - Himno á caridade
Mesmo se eu falase os idiomas dos homes e dos anxos, pero non tivese caridade, son coma un bronce que resoa ou un cymbal que se encerra. E se tivese o don da profecía e coñecese todos os misterios e toda a ciencia, e posuíse a plenitude da fe para transportar as montañas, pero non tiña caridade, non son nada. E aínda que repartise todas as miñas substancias e dame que o corpo fose queimado, pero eu non tiña caridade, nada me beneficia. A caridade é paciente, a caridade é benigna; a caridade non ten envexa, non se jacta, non se incha, non se respeta, non se busca o seu interese, non se enfada, non se ten en conta o mal recibido, non goza de inxustiza, pero está satisfeito coa verdade. Todo cobre, cre todo, espera todo, aguanta todo. A caridade nunca rematará. As profecías desaparecerán; o don das linguas cesará e a ciencia desaparecerá. O noso coñecemento é imperfecto e imperfecto a nosa profecía. Pero cando chega o que é perfecto, o que é imperfecto desaparecerá. Cando era pequeno, falaba de neno, pensaba de neno, razoaba de neno. Pero, despois de ser home, que era un neno que abandonei. Agora vexamos como nun espello, dun xeito confuso; pero logo veremos cara a cara. Agora sei imperfectamente, pero entón saberei perfectamente, o ben que son coñecido. Así son as tres cousas que quedan: fe, esperanza e caridade; pero de todo é maior a caridade!