Nosa Señora en Medjugorje dille como vivir a relación con Deus

25 de novembro de 2010
Queridos fillos, te miro e vexo no corazón o falecemento desesperado, a inquietude e a fame. Non hai oración nin confianza en Deus polo tanto o Altísimo permíteme traer esperanza e ledicia. Ábrevos. Abre os teus corazóns á misericordia de Deus e El daralle todo o que necesite e encheralle os corazóns de paz porque El é a paz e a súa esperanza. Grazas por responder á miña chamada.
Algunhas pasaxes da Biblia que nos poden axudar a comprender esta mensaxe.
1 Crónicas 22,7-13
David díxolle a Salomón: "O meu fillo decidira construír un templo no nome do Señor meu Deus. Pero esta palabra do Señor dirixiume a min: vertiches moito sangue e fixéchedes grandes guerras; polo tanto non construiredes o templo no meu nome, porque vertiches demasiada sangue na terra antes de min. Velaquí nacerá un fillo que será home de paz; Concedereille tranquilidade de todos os seus inimigos que o rodean. Será chamado Salomón. Nos seus días concederei paz e tranquilidade a Israel. Construirá un templo ao meu nome; el será fillo de min e eu serei pai con el. Establecerei o trono do seu reino sobre Israel para sempre. Agora, meu fillo, o Señor está contigo para que poidas construír un templo para o Señor, o teu Deus, como el che prometeu. Ben, o Señor outórgalle sabedoría e intelixencia, fíxate rei de Israel para observar a lei do Señor, o seu Deus. Por suposto, terá éxito, se intentas practicar os estatutos e decretos que o Señor prescribiu a Moisés para Israel. Sexa forte, coraxe; non teñas medo e non te baixes.
Lamentacións 3,19-39
O recordo da miña miseria e deambular é como xentil e veleno. Ben lémbrao e a miña alma cae dentro de min. Isto pretendo traerme á cabeza e para iso quero recuperar a esperanza. As misericordias do Señor non están acabadas, a súa compaixón non se esgota; renóvanse cada mañá, grande é a súa fidelidade. "A miña parte é o Señor - exclamo - por isto quero esperar nel". O Señor é bo para os que esperan nel, coa alma que o busca. É bo esperar en silencio pola salvación do Señor. É bo para o home levar o xugo desde a súa mocidade. Deixa sentarse só e permanece en silencio, porque el o impuxo; botar a boca no po, quizais aínda haxa esperanza; ofreza a quen lle pega a fazula, séntese satisfeito coa humillación. Porque o Señor nunca rexeita ... Pero, se aflicte, tamén terá piedade segundo a súa gran misericordia. Pois contra o seu desexo humilla e afasta aos fillos do home. Cando esmagan a todos os presos do país baixo os pés, cando distorsionan os dereitos dun home ante o Altísimo, cando inxuriu a outro nunha causa, quizais non ve ao Señor todo isto? Quen falou algunha vez e a súa palabra fíxose realidade sen que o Señor lle mandara? Non as desgracias e os bos proceden da boca do Altísimo? Por que un ser vivo lamenta o castigo dos seus pecados?