Meditación hoxe: os dous preceptos do amor

O Señor, mestre de caridade, cheo de caridade, veu resumir a palabra na terra (cf. Rom 9:28), como se lle prediu, e demostrou que a Lei e os profetas están baseados nos dous preceptos de ' amor. Lembremos xuntos, irmáns, cales son estes dous preceptos. Deben ser ben coñecidos por vostede e non só vir á súa mente cando os chamamos de volta: nunca se deben borrar dos seus corazóns. Sempre en cada momento ten en conta que é necesario amar a Deus e ao próximo: Deus con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con toda a túa mente; e o seu veciño coma eles mesmos (cf. Mt 22, 37. 39). Isto sempre debes pensar, meditar e recordar, practicar e implementar. O amor a Deus é primeiro como un mandamento, pero o amor ao próximo é primeiro como aplicación práctica. Quen che dá o mando do amor nestes dous preceptos, non che ensina primeiro o amor ao próximo, despois o de Deus, senón viceversa.
Non obstante, como aínda non ves a Deus, ao amar ao próximo adquires o mérito de velo; ao amar ao próximo purificas o ollo para poder ver a Deus, como afirma claramente Xoán: Se non amas ao irmán que ves, como podes amar a Deus que non ves? (cf. 1 Xn 4,20:1,18). Se, escoitando o exhorto a amar a Deus, me dixeras: Amósame a aquel que debo amar, só podería contestarte con Xoán: Ninguén viu a Deus (cf. Xn 1). Pero para que non creas totalmente excluído da posibilidade de ver a Deus, o propio Xoán di: «Deus é amor; quen está namorado, permanece en Deus "(4,16 Xn XNUMX:XNUMX). Polo tanto, ama ao teu próximo e mirando dentro de ti de onde nace este amor, verás, na medida do posible, a Deus.
Entón comeza a amar ao teu próximo. Rompe o pan cos que teñen fame, trae aos pobres sen fogar á casa, vístete aos que ves espidos e non despreza aos da túa liñaxe (cf. Is 58,7). Ao facelo, que conseguirás? "Entón a túa luz subirá como o amencer" (Is 58,8). A túa luz é o teu Deus, el é a luz da mañá para ti porque chegará despois da noite deste mundo: non se levanta nin se pon, sempre brilla.
Ao amar ao próximo e coidalo, camiñas. E cara a onde te leva o camiño se non ao Señor, ao que debemos amar con todo o corazón, con toda a alma, con toda a mente? Aínda non chegamos ao Señor, pero sempre temos ao noso próximo con nós. Axuda, polo tanto, ao veciño co que camiñas, para chegar a aquel co que desexas quedarte.