Meditación hoxe: a preeminencia da caridade

Por que, irmáns, non somos moi solicitados na procura de oportunidades de salvación mutua e non nos prestamos axuda mutua onde a vexamos máis necesaria, levando fraternalmente as cargas do outro? Querendo recordarnos isto, o Apóstolo di: "Soporte os uns aos outros, para que cumpras a lei de Cristo" (Gál 6). E noutros lugares: lévanse uns aos outros con amor (cf. Ef 2). Esta é sen dúbida a lei de Cristo.
Que hai no meu irmán por calquera motivo, ou por necesidade ou por enfermidade do corpo ou por lixeireza da moral, vexo que non podo corrixir, por que non podo soportalo con paciencia? Por que non o coido con amor, como di: ¿Os seus pequenos serán levados nos meus brazos e acariñados nos xeonllos? (cf. Is 66, 12). Quizais porque me falta esa caridade que todo o sofre, que ten paciencia en aguantar e amable en amar segundo a lei de Cristo. Coa súa paixón tomou sobre nós os nosos males e coa súa compaixón tomou sobre nós as nosas dores (cf. Is 53: 4), amando aos que trouxo e traendo aos que amou. Por outra banda, o que hostilmente ataca ao seu irmán necesitado ou que socava a súa debilidade, sexa do tipo que sexa, sométese sen dúbida á lei do demo e a pon en práctica. Usemos, polo tanto, a comprensión e a práctica da fraternidade, loitando contra a debilidade e só perseguindo o vicio.
A conduta máis aceptable para Deus é a que, aínda que varía en forma e estilo, segue o amor de Deus con moita sinceridade e, para el, o amor ao próximo.
A caridade é o único criterio segundo o cal todo se debe facer ou non, cambiar ou non cambiar. É o principio que debe dirixir toda acción e o obxectivo ao que debe dirixirse. Actuando respecto diso ou inspirado nel, nada é impropio e todo é bo.
Que se digne a concedernos esta caridade, a que non podemos agradar sen ela, a sen a cal non podemos facer absolutamente nada, que vive e reina, Deus, durante séculos interminables. Amén.