Meditación hoxe: o esplendor da alma ilumina a graza do corpo

Diríxome a ti, que vés da xente, da xente do común, pero pertences ás filas das virxes. En ti o esplendor da alma irradia sobre a graza externa da persoa. Por iso es unha imaxe fiel da Igrexa.
A ti dígoche: pechado no teu cuarto, non deixes nunca de manter os teus pensamentos fixos en Cristo, incluso de noite. Pola contra, permaneces en cada momento á espera da súa visita. Iso é o que quere de ti, por iso te escolleu. Entrará se atopa a túa porta aberta. Non te esquezas, prometeu vir e non fallará a súa palabra. Cando chegue o que buscaches, abrázao, familiarizalo e serás ilustrado. Fréano, rezade para que non se vaia pronto, pregádeo que non se vaia. De feito, a Palabra de Deus corre, non se sente cansa, non se deixa levar por neglixencia. Que a túa alma vaia ao seu encontro coa súa palabra e despois se divirta na pegada que deixou o seu divino discurso: el falece axiña.
E que di a virxe pola súa banda? Busqueino pero non o atopei; Chameino pero non me respondeu (cf. Ct 5,6). Se se foi tan axiña, non creas que non está contento de que o invocases, suplicáballe, abriches a porta: moitas veces permítenos ser probados. Vexa o que di no Evanxeo ás multitudes que lle suplicaron que non marchase: debo traer o anuncio da palabra de Deus tamén a outras cidades, porque para iso fun enviado (cf. Lc 4,43).
Pero aínda que pareza que se foi, vai buscalo de novo.
Da santa Igrexa debes aprender a reter a Cristo. De feito, xa te ensinou se entendes o que leu: acababa de pasar os gardas cando atopei á amada do meu corazón. Agarreino con forza e non me soltei (cf. Ct 3,4). Cales son, entón, os medios para frear a Cristo? Non a violencia das cadeas, non o aperto das cordas, senón os lazos de caridade, os lazos do espírito. O amor á alma fréana.
Se ti tamén queres posuír a Cristo, búscalo sen cesar e non temas sufrir. Moitas veces é máis doado atopalo entre as torturas do corpo, nas mans dos perseguidores. Ela di: Pasou pouco tempo dende que os pasei. De feito, unha vez que estea libre das mans dos perseguidores e vencedor dos poderes do mal, Cristo atopará contigo ao instante, nin permitirá que se prolongue o seu xuízo.
Aquel que así busca a Cristo, que atopou a Cristo, pode dicir: abrazouno con forza e non o deixarei ata que o leve á casa da miña nai, á habitación dos meus pais (cf. Ct 3,4). Cal é a casa da túa nai, o cuarto se non o santuario máis íntimo do teu ser?
Garda esta casa, purifica o interior. Tras quedar perfectamente limpo e deixado de contaminarse polo feísmo da infidelidade, xorde como unha casa espiritual, cimentada coa pedra angular, levántase a un sacerdocio santo e o Espírito Paráclito habita nela. A que busca a Cristo deste xeito, a que así reza a Cristo, non é abandonada por el, ao contrario recibe frecuentes visitas. De feito, está connosco ata a fin do mundo.

de san Ambrosio, bispo