Mirjana fala do seu encontro con Xoán Paulo II

Pregúntalle a Mirjana por que coñeceremos os segredos tres días antes.

MIRJANA - Agora os segredos. Os segredos son segredos e creo que non somos nós os que gardamos [probablemente no sentido de "gardar"] os segredos. Creo que Deus é o que garda os segredos. Póñome como exemplo. Os últimos médicos que me examinaron hipnotizáronme; e, baixo hipnose, volvéronme á época das primeiras aparicións no detector de mentiras. Esta historia é moi longa. Para acurtar: cando estaba no detector de mentiras podían saber todo o que querían, pero nada de segredos. Por iso creo que Deus é o que garda os segredos. O significado dos tres días anteriores entenderase cando Deus o diga. Pero quero dicirche unha cousa: non creas nos que queren asustarte, porque unha nai non veu á terra para destruír aos seus fillos, a Nosa Señora chegou á terra para salvar aos seus fillos. Como pode triunfar o corazón da nosa nai se os nenos son destruídos? É por iso que a verdadeira fe non é a fe que provén do medo; a fe verdadeira é a que procede do amor. Por este motivo, como irmá, aconséllovos: poñédevos nas mans da Nosa Señora e non vos preocupedes en absoluto, porque a nai se encargará de todo.

Pregunta: Podes contarnos algo sobre o teu encontro con Xoán Paulo II?

MIRJANA – Ese foi un encontro que nunca esquecerei na miña vida. Fun a San Pedro cun cura italiano xunto cos outros peregrinos. E pasou o noso Papa, Santo Papa, e deu a súa bendición a todos, e así a min, e foise. Ese sacerdote chamouno, dicindo: "Pai Santo, esta é Mirjana de Medjugorje". E volveu de novo e deume a bendición de novo. Entón díxenlle ao cura: "Non hai nada que facer, el pensa que necesito unha dobre bendición". Máis tarde, pola tarde, recibimos unha carta coa invitación para ir ao día seguinte a Castel Gandolfo. Á mañá seguinte atopámonos: estabamos sós e entre outras cousas o noso Papa díxome: “Se eu non fose Papa, xa viría a Medjugorje. Seino todo, sigo todo. Protexa Medjugorje porque é esperanza para o mundo enteiro; e pedirlles aos peregrinos que recen polas miñas intencións”. E, cando morreu o Papa, ao cabo duns meses veu aquí un amigo do Papa que quería permanecer de incógnito. Trouxo os zapatos do Papa, e díxome: “O Papa sempre tivo moitas ganas de vir a Medjugorje. E eu díxenlle en broma: Se non vas, cólleche os zapatos, para que, simbolicamente, tamén ti camiñarás por esa terra que tanto queres. Así que tiven que cumprir a miña promesa: trouxen os zapatos do Papa”.