Os mártires de Otranto con 800 decapitacións son un exemplo de fe e valentía
Hoxe queremos falarvos da historia do 813 mártires de Otranto un episodio terrible e cruento na historia da Igrexa cristiá. En 1480, a cidade de Otranto foi invadida polo exército turco, dirixido por Gedik Ahmet Pasha, que tentaba ampliar os seus dominios sobre o Mediterráneo.
A pesar do resistencia do pobo de Otranto, o cerco durou 15 días e ao final a cidade caeu baixo o bombardeo turco. O que seguiu foi un masacre sen piedade: os homes maiores de quince anos foron asasinados, mentres que as mulleres e os nenos foron tomados como escravos.
o 14 de agosto de 1480 Gedik Ahmet Pasha levou aos superviventes ao outeiro de Minerva. Aquí pediulles que renunciasen á fe cristiá, pero ante a súa negativa decidiu facelo decapitalos diante dos seus familiares. Ese día foron máis de 800 otrantins martirizadoso. O primeiro en ser decapitado foi un vello xastre chamado Antonio Pezzulla, coñecido como Il Primaldo. Segundo a lenda, o seu corpo sen cabeza permaneceu en pé ata o martirio do último dos habitantes de Otranto.
A canonización dos mártires de Otranto
A pesar da brutalidade do episodio, a historia dos mártires de Otranto foi recoñecida como un exemplo de coraxe e devoción. En 1771, Papa Clemente XIV declarou benditos os habitantes de Otranto mortos no monte Minerva e o seu culto devocional medrou rapidamente. En 2007, Papa Bieito XVI recoñeceu a Antonio Primaldo e aos seus concidadáns como mártires da fe e tamén recoñeceu un milagre que se lles atribuíu, a curación dunha monxa.
Finalmente o Papa Francisco canonizado os mártires de Otranto, declarándoos oficialmente santos. Cada ano, o 13 de agosto, a cidade de Otranto celebra a valentía e a devoción dos seus heroes e santos mártires.
A historia dos mártires de Otranto lémbranos que, aínda en tempos máis recentes, a Igrexa cristiá tivo que enfrontarse persecución e violencia en nome de fe. O sacrificio dos mártires de Otranto tamén nos lembra a importancia de permanecer fiel ás nosas crenzas e loitar pola nosa liberdade relixiosa, mesmo ante acontecementos terribles.