Padre Pío e a presenza constante do seu anxo da garda.

Dende que o Padre Pío foi un simple frade, a súa vida sempre estivo acompañada da presenza doangelo gardián.

Para o santo, o anxo era unha presenza constante, tanto que cando saía da casa non pechaba a porta e á xente que lle reprochaba sinalaba que o seu anxeliño vixiaría a casa.

Un día, o seu amigo Don Salvatore Patrullo, recibiu unha carta do padre Agostino de San Marco en Lamis. Cando o cura estaba a piques de abrilo, detívose deseguido, observando que a folla estaba completamente en branco, non había nin unha palabra. Don Salvatore agardaba a resposta a unha pregunta sobre o Padre Pío que se supoñía escribir naquela carta.

O Padre Pío, coma se puidese ler o contido da carta, díxolle ao seu amigo que eran aqueles viláns. Don Salvatore escribiu en segredo ao autor da carta dicíndolle que a información que leu o santo na folla branca era moi precisa.

Quen foi o anxo do Padre Pío

O seu pequeno amigo da infancia, o seu anxo, sempre estivo alí para el. Foi o amigo obediente, preciso e puntual que como gran mestre de santidade exerceu sobre el un estímulo continuo para progresar no exercicio de todas as virtudes.

Se, por despecho do demo, as cartas do seu amigo lle chegaban manchadas de tinta, soubo facelas lexibles, porque o anxiño propuxera que antes de abrila as rociara con auga bendita. Cando recibiu unha carta escrita en francés, a voz do seu anxo traduciuna para el.

O anxo da garda era o amigo íntimo que pola mañá, despois de espertalo, louvaba con el ao señor. Nos asaltos infernais que sufriu o frade, foi o seu amigo íntimo quen acougou as súas frustracións. Cando os ataques do demo se facían duros e duros e o Padre Pío tiña ganas de morrer, se o seu anxo tardaba en chegar, reprochoulle con dureza, pero recordoulle co seu sorriso que nunca, nin un segundo, se afastara. del.