O pai Pío ve a Xesús falándolle da súa agonía

As aparicións para Padre Pio poderían considerarse diarias, tanto para permitir ao frade capuchino vivir simultaneamente en dous mundos: un visible e outro invisible, sobrenatural.

O propio Padre Pio confesou nas súas cartas ao seu director espiritual algunhas experiencias: Carta ao padre Agostino do 7 de abril de 1913: "Meu querido pai, o venres pola mañá aínda estaba na cama cando me apareceu Xesús. Estaba todo maltratado e desfigurado. Mostroume unha gran multitude de sacerdotes regulares e laicos, entre eles varios dignatarios eclesiásticos, destes que celebraban, que paraban e que se desvestían das súas vestimentas sagradas. A vista de Xesús angustiado deume moita dor, así que quería preguntarlle por que sufría tanto. Non tiven resposta. Pero a súa mirada levoume cara a eses sacerdotes; pero un pouco despois, case horrorizado e coma se estivera canso de mirar, retirou a mirada e cando a ergueu cara a min, para o meu horror, observei dúas bágoas que lle corrían polas meixelas. Afastouse da multitude de sacerdotes cunha gran expresión de noxo no rostro, berrando: "¡Carniceiros! E volvéndose cara a min dixo ":" Fillo meu, non creas que a miña agonía durou tres horas, non; Estarei polo ben das almas máis beneficiadas por min, na agonía ata a fin do mundo. Durante o tempo da agonía, meu fillo, non hai que durmir. A miña alma vai na procura dunhas pingas de piedade humana, pero por desgraza déixanme só baixo o peso da indiferenza. A ingratitude e o sono dos meus ministros fan que a miña agonía sexa máis gravosa. Ai, que mal se corresponden co meu amor! O que máis me aflixe é que engaden o seu desprezo e incredulidade ao seu indiferentismo. Cantas veces estiven alí para electrocutalos, se non me retivesen os anxos e as almas namoradas de min ... Escríbelle a teu pai e dille o que viches e escoitaches de min esta mañá. Dille que mostre a túa carta ao pai provincial ... "Xesús continuou de novo, pero o que dixo nunca o poderei revelar a ningunha criatura deste mundo".