Papa Francisco: como podemos agradar a Deus?

Como podemos concretar a Deus? Cando queres agradar a un ser querido, por exemplo dándolle un agasallo, primeiro debes coñecer os seus gustos para evitar que o agasallo sexa máis agradable para os que o fan que para os que o reciben. Cando queremos ofrecer algo ao Señor, atopamos os seus gustos no Evanxeo. Inmediatamente despois do paso que escoitamos hoxe, di: "Todo o que fixeches a un destes irmáns máis pequenos, fíxoo a min" (Mt 25,40). Estes irmáns máis novos, amados por el, son os famentos e os enfermos, o descoñecido e o prisioneiro, os pobres e os abandonados, o sufrimento sen axuda e os necesitados rexeitados. Nas súas caras podemos imaxinar o seu rostro impreso; nos seus beizos, aínda que pechados pola dor, as súas palabras: "Este é o meu corpo" (Mt 26,26:31,10.20). No pobre Xesús peta no noso corazón e, con sede, pídenos amor. Cando superamos a indiferenza e no nome de Xesús dedicámonos aos seus irmáns pequenos, somos os seus bos e fieis amigos, cos que lle encanta entreterse. Deus apréciao tanto, agradece a actitude que escoitamos na primeira lectura, a da "muller forte" que "abre as palmas aos pobres, estende a man aos pobres" (Pr XNUMX). Esta é a verdadeira forza: non os puños pechados e os brazos cruzados, senón as mans laboriosas e tendidas cara aos pobres, cara á carne ferida do Señor.

Alí maniféstase nos pobres a presenza de Xesús, que de rico se fixo pobre (cf. 2 Cor 8,9: XNUMX). Por iso neles, na súa debilidade, hai un "poder de aforro". E se teñen pouco valor aos ollos do mundo, son eles os que abren o camiño ao ceo, son o noso "pasaporte ao ceo". Para nós é un deber evanxélico coidar deles, que son a nosa verdadeira riqueza, e facelo non só dándolle pan, senón tamén rompendo con eles o pan da Palabra, do que son os destinatarios máis naturais. Amar aos pobres significa loitar contra toda pobreza, espiritual e material.

E faranos ben: achegarnos aos máis pobres ca nós tocaranos a vida. Lembraranos o que realmente importa: amar a Deus e ao próximo. Só isto dura para sempre, todo o demais pasa; polo tanto, o que investimos no amor permanece, o resto desaparece. Hoxe podemos preguntarnos: "¿Que me importa na vida, onde invisto?" Na riqueza que pasa, coa que o mundo nunca está satisfeito, ou na riqueza de Deus, que dá a vida eterna? Esta opción está diante de nós: vivir para ter na terra ou dar para gañar o ceo. Porque para o ceo o que se ten non é válido, senón o que se dá e "quen garda tesouros para si mesmo non está enriquecido con Deus" (Lc 12,21). Non busquemos o superfluo para nós, senón o ben para os demais, e non nos faltará nada precioso. Que o Señor, que ten compaixón polas nosas pobrezas e nos veste cos seus talentos, nos dea a sabedoría para buscar o que importa e a coraxe de amar, non con palabras senón con obras.

Tirado do sitio web vatican.va