Porque quero ser monxa claustrada

Son novato á inversa: este mes entro nun mosteiro trapista. Non é algo que os católicos escoiten falar con demasiada frecuencia, aínda que as vocacións cara ás comunidades monásticas non diminuíron tan drasticamente como as comunidades activas. Supoño que escribo agora, antes de chegar ao claustro, porque unha vez que un candidato chega ao punto de pedir permiso para entrar, el ou ela espera nunca saír. E por iso gustaríame saudar ao mundo.

Non me entendas mal. Non fuxo do mundo porque odio o mundo e todo o que hai nel. Pola contra, o mundo foi moi bo para min. Criei ben, tiven unha infancia feliz e despreocupada e noutra época puiden ser un verdadeiro novato.

Durante o bacharelato, solicitei a admisión en Harvard, Yale, Princeton e outras catro universidades máis importantes do país e esperaba entrar en todas elas. Fíxeno. Fun a Yale. Contáronme entre os mellores e os máis brillantes. Aínda faltaba algo.

Ese algo era fe. Fíxenme cristián o verán anterior ao último ano de bacharelato, pero non foi ata o último ano de universidade que finalmente regresei á igrexa católica. Confirmáronme como católico romano polo meu 21o aniversario, que caeu o cuarto domingo de Semana Santa de 1978.

Vexo o meu desexo de ser un contemplativo, que se foi profundizando nos últimos dous anos, como unha continuación do mesmo chamamento: ser seguidor de Xesús, ser só Deus. Permitirlle facer comigo como quere. É o propio Señor quen chama.

Agora, por que fixen isto: establecín as miñas credenciais para o éxito no mundo que vou deixar? Supoño que pola mesma razón que San Pablo gaba na súa carta aos filipenses:

Aquelas cousas que considerei gañadoras non as revalorei como perda á luz de Cristo. Veño a ver todo como unha perda á luz do coñecemento superior do meu Señor Xesucristo. Pola súa causa perdín todo; Tiven en conta todo o lixo para que Cristo poida ser a miña riqueza e eu poida estar nel ”. (3: 7-9)

Aqueles que pensen que calquera persoa cunha intelixencia razoable pode non querer entrar nun mosteiro deberían pensar de novo. Non é que queira fuxir do mundo tanto como que queira correr cara a outra cousa. Cheguei a crer, con Paulo, que só Xesucristo é importante. Nada máis importa.

E así, unha vez máis, solicitei a admisión a un tipo diferente de institución. Fíxeno coa crenza de que non podía facer outra cousa. Vexo a realidade en termos de morte e resurrección, pecado e perdón, e para min a vida monástica vive mellor ese evanxeo.

Existo para coñecer, amar e servir a Deus. A pobreza, a castidade e a obediencia son opcións positivas, non simples votos que veñen de ser monxa. É bo vivir sinxelamente, aliñarse cos pobres como Xesús. É bo amar a Deus tanto que incluso a súa ausencia é preferible á presenza doutra persoa. É bo aprender tamén a renunciar á súa propia vontade, quizais ao que se aferran máis, tal e como fixo Xesús no xardín.

Todo isto fai que a vida monástica pareza moi piadosa e romántica. Non hai nada romántico en levantarse ás 3:15 da mañá para vixilias. Fíxeno durante unha semana en retirada e preguntábame como podería facelo nos próximos 50 anos.

Non hai nada romántico en renunciar á carne: encántame a pizza de pepperoni e a pancetta. Non hai nada romántico en non poder escribir aos meus amigos e saber que a miña familia está permitida, senón cinco días ao ano comigo.

Pero todo forma parte dunha vida de soidade e silencio, oración e penitencia, e quero. E realmente ese estilo de vida é tan diferente ao que a xente atopa no "mundo real"?

Os pais espertan ás 3:15 horas para quentar unha botella ou coidar de nenos enfermos. Os que non teñen seguridade laboral non poden pagar a carne. Aqueles cuxas circunstancias (non ten por que ser a morte) afástalles de familiares e amigos saben que a separación é difícil. Todo sen a vantaxe de parecer piadosos e relixiosos.

Quizais Deus simplemente envolve as vocacións do ser humano en diferentes paquetes.

E este é o meu punto. Non se pretende que isto sexa simplemente unha desculpa pola miña vocación (aparentemente monástica). A diferenza de Thomas Merton ou St. Paul ou tantos outros famosos conversos, non tiven ningún trauma importante, nin experiencia de conversión cegadora, nin cambios radicais no estilo de vida nin na moral.

O día que recoñecín a Xesús como Señor estaba sentado nunha rocha con vistas a unha lagoa. Como indicio de que Deus escoitara a miña profesión de crer no seu Fillo, medio agardaba tronos e lóstregos na auga. Non había ningún. Houbo moi poucos tronos e lóstregos na miña vida.

Eu xa era un bo neno. ¿Debería ser tan sorprendente que busque o maior ben, Deus mesmo? Moitas veces os cristiáns só oen falar de conversións radicais extraordinarias, dos extremos dos santos. Isto tende a quitar do común o negocio de ser bo, de seguir a Xesús.

Pero Deus funciona precisamente polo común. O Evanxeo chama aos crentes a unha vida de conversión continua (como din os trapenses, conversa moral). Conversión do ordinario. Conversión ao ordinario. Conversión a pesar e por mor do normal. A vida de fe debe vivirse nun corazón humano, estea onde estea esa persoa.

Cada día é unha ocasión para ver a Deus de novo, para ver a Deus nos demais e nas situacións moi humanas (e ás veces irrelixiosas) nas que se atopan as persoas.

Ser cristián significa primeiro ser humano. Como dixo san Ireneo, "Gloria Dei vivens homo", a gloria de Deus é un ser humano completamente vivo. Os cristiáns non deberían pasar moito tempo intentando descubrir se "teñen unha chamada", coma se fose un xene recesivo ou algo oculto detrás do oído esquerdo. Todos os cristiáns temos vocación: ser plenamente humanos, estar plenamente vivos.

Goza da vida, sé humano, ten fe e revelará a Deus e a gloria de Deus, que todos os monxes ou monxas intentan facer.

A miña data de entrada é o 31 de maio, a festa da Visitación, a festa de traer a Xesús aos demais. Hai un paradoxo nisto, que nun partido para saír por outros debería entrar, aparentemente lonxe doutros. Pero o paradoxo é que ao entrar nun claustro estou realmente máis preto dos demais debido ao misterio do poder da oración. Dalgún xeito a miña oración e a das miñas irmás trapenses traerán a Xesús a outros.

O contemplativo, ao cabo, deixa ao mundo só para rezar por mellor. Pido as túas oracións e prométoche a miña.