Como viviu o Padre Pío a Coresma?

Pai Pio, tamén coñecido como San Pío de Pietrelcina foi un frade capuchino italiano coñecido e querido polos seus estigmas e dons místicos. Dende pequeno viviu de xeito extraordinario o espírito de penitencia da Cuaresma, dedicando a súa vida á oración, á penitencia e ao sacrificio polo amor de Deus.

A Coresma é o período que precede a Semana Santa na tradición cristiá, caracterizada pola oración, o xaxún e a penitencia. Para o Padre Pío non foi só un período de corenta días de abstinencia e privación, pero unha forma de vivir constantemente comuñón con Deus mediante a mortificación e o sacrificio.

Padre Pío e penitencia durante a Coresma

Dende pequeno o Padre Pío dedicouse á práctica de penitencia rigorosamente. Durmía nunha cama de madeira e si el flagelou regularmente para purificar o seu espírito e ofrecer sacrificios polo pecados do mundo. A súa nai viu que se golpeaba con cadeas de ferro. Cando lle pediu que parase, o frade respondeulle que tiña que loitar, xa que os xudeus bateran a Xesús.

Durante a Coresma, o frade de Pietralcina intensificou as súas prácticas de penitencia, xaxún aínda máis, durmir menos e dedicarse horas enteiras á oración silenciosa. O seu desexo de unirse a Cristo na súa paixón e morte levouno a vivir nun estado de mortificación continua, ofrecendo cada sufrimento como unha oportunidade de redención para un mesmo e para os demais.

A súa vida de penitencia non foi ditada por a sentido de culpa ou de condena, senón desde un profundo amor a Deus e ás almas. O Padre Pío estaba convencido de que só a través da penitencia e do sacrificio se podía conseguir graza divina e a salvación eterna. Os seus sufrimentos non foron vistos como castigos, senón como un medio para purificar o seu corazón e unirse máis íntimamente a Cristo crucificado.

O Padre Pío tamén convidou á súa familia fiel a seguir o camiño da penitencia durante a Coresma, animándoos a practicar o xaxún, o oración e esmola como medio para purificar o corazón e achegarse a Deus.O seu exemplo de vida penitencial inspirou a moitos vivir este período non só como un período de privacións externas, senón como aoportunidade de crecer espiritualmente e renunciar ao pecado para abrazar a santidade.