Oración que se recita o luns do anxo para pedir axuda a Xesús

Luns de Pascua (tamén chamado luns de Pascua ou, de forma inadecuada, luns de Pascua) é o día seguinte da Pascua. Toma o nome de que neste día se lembra a reunión do anxo coas mulleres que acudiron á tumba.

O Evanxeo conta que María de Magdala, María a nai de Santiago e José e Salome foron ao sepulcro, onde fora enterrado Xesús, con aceites aromáticos para embalsamar o corpo de Xesús. Atoparon a gran rocha que pechaba o acceso á tumba. movido; as tres mulleres perdéronse e preocupáronse e intentaron comprender o que pasara, cando lles apareceu un anxo que dixo: "Non teñas medo, ti!" Sei que estás buscando a Xesús o crucifixo. Non está aquí! Levantouse como dixo; veña ver o lugar onde foi pousado "(Mt 28,5-6). E engadiu: "Agora vai e anuncia esta noticia aos apóstolos", e correron para contarlles aos demais o que pasara.

Hoxe, Señor, quero repetir as mesmas palabras que xa vos dixeron outros. As palabras de María de Magdala, a muller sedentida de amor, non renunciou á morte. E preguntoulle, mentres non te puidese ver, porque os ollos non poden ver o que o corazón realmente ama, onde estabas. Deus pode ser amado, non se pode ver. E preguntoulle, crendo que eras o xardineiro, onde estivera colocado.

A todos os xardineiros da vida, que sempre é o xardín de Deus, tamén me gustaría preguntar onde colocaron ao Deus Amado, crucificado por amor.

Tamén me gustaría repetir as palabras da pastora marrón, a da Canción das cancións quentada ou queimada polo teu amor, porque o teu amor quenta e queima e se transforma, e ela díxolle, mentres ela non te vía senón que te amaba e te sentía ao teu carón: "Dime onde conduces o teu rabaño a pastar e onde descansas no momento de moita calor".

Sei a onde dirixes o teu rabaño.
Sei a onde vas descansar no momento de moita calor.
Sei que me chamaches, elixido, xustificado, gratificado.

Pero cultivo o sincero desexo de vir a ti pisando os pasos, amando o teu silencio, buscándoo cando os bois ou a tormenta asola.
Non me deixes pisar as ondas do mar. Podería afundirme totalmente.

Gustaríame tamén berrar con Maria di Magdala:
"Cristo, a miña esperanza resucitou.
El nos precede na Galilea dos xentís "
E vou vir contigo, correndo, para verte e dicirlle:
"Meu Señor, meu Deus."