Santa Rita de Cascia, patroa dos matrimonios

Margherita Lotti, coñecida como Santa Rita, naceu en 1381. Aínda en pañales fixo os seus primeiros milagres. Cóntase que un día, mentres os pais de Rita traballaban no campo, deixaran o bebé no berce debaixo dunha árbore. Unhas cantas abellas brancas zumbaban arredor dela. Un labrego, que hai pouco se lesionara a man, notouno e intentou afastalos co membro ferido. Nese momento sanou coma por milagre e a ferida desapareceu por completo.

Os milagres de Santa Rita

Rita medrou. Era unha nena culta e entregada. Coa idade de 16 anos, con todo, os seus pais decidiron casala cun home violento, do que tiña 2 fillos. O home foi asasinado por uns bandidos e posteriormente os seus fillos tamén morreron por mor dunha enfermidade.

Rita marchou soa, buscou o consolo na fe indo vivir a mosteiro. No mosteiro Rita coidaba dun planta que cando chegou era unha simple peza de madeira. Co paso do tempo e grazas aos seus coidados converteuse nunha espléndida vide que cada ano dá a luz Uvas brancas.

Co paso dos anos a veneración de Santa Rita para Cristo medrou ata o punto de querer experimentar os seus propios sufrimentos. E así sucede. Un día mentres contemplaba o crucifixo e miraba o coroa de espiñas, un metido na testa. Levouna con sufrimento durante 15 anos, ata o día da súa morte.

Uns días antes de morrer, pediulle á súa curmá que lle trouxese un rosa e dous figos. O curmán estaba un pouco incrédulo xa que era inverno e as flores aínda non brotaran. Pero, chegada ao campo de Rocca Polena, viu unha rosa e 2 figos na neve. A partir dese momento o rosa converteuse no símbolo de Santa Rita.

Despois duns meses morreu e no seu leito de morte vimos a chegada de abellas negras. A un humilde carpinteiro devoto do Santo quixera facerlle un cadaleito pero, por desgraza, perdera ouso das mans. Ese día achegándose ao seu leito de morte para despedirse, milagrosamente curado e foi quen de construírlle o humilde cofre que lle prometera.