Santo do día para o 17 de febreiro: a historia dos sete fundadores da Orde Servita

Imaxinas a sete homes destacados de Boston ou Denver reunidos, abandonando os seus fogares e profesións e entrando na soidade por unha vida dada directamente a Deus? Isto foi o que sucedeu na culta e próspera cidade de Florencia a mediados do século XIII. A cidade foi desgarrada polas liortas políticas e a herexía dos Cathari, que crían que a realidade física era inherentemente malvada. A moral era baixa e a relixión parecía sen sentido. En 1240, sete nobres florentinos decidiron de mutuo acordo retirarse da cidade a un lugar solitario para a oración e o servizo directo de Deus. A súa dificultade inicial consistía en atender dependentes, xa que dous aínda estaban casados ​​e dous eran viúvos. O seu propósito era levar unha vida de penitencia e oración, pero pronto se viron molestados polas constantes visitas de Florencia. Máis tarde retiráronse ás ladeiras desertas do Monte Senario. En 1244, baixo a dirección de San Pietro da Verona, OP, este pequeno grupo adoptou un hábito relixioso similar ao hábito dominicano, elixindo vivir baixo o dominio de San Agustín e adoptando o nome de Servos de María. A nova Orde adoptou unha forma máis semellante á dos frades mendicantes que á das ordes monásticas máis antigas.

Os membros da comunidade chegaron aos Estados Unidos desde Austria en 1852 e instaláronse en Nova York e máis tarde en Filadelfia. As dúas provincias americanas desenvolvéronse desde a fundación feita polo padre Austin Morini en 1870 en Wisconsin. Os membros da comunidade combinaron a vida monástica e o ministerio activo. No mosteiro levaban unha vida de oración, traballo e silencio, mentres que no apostolado activo dedicábanse ao traballo parroquial, á docencia, á predicación e a outras actividades ministeriais. Reflexión: O tempo no que viviron os sete fundadores servidos é moi facilmente comparable á situación na que nos atopamos hoxe en día. É "o mellor dos tempos e o peor dos tempos", como escribiu Dickens. Algúns, quizais moitos, séntense chamados a unha vida contracultural, incluso na relixión. Todos temos que enfrontarnos dun xeito novo e urxente ao reto de facer que a nosa vida se centre de xeito decisivo en Cristo.