Semana Santa: meditación do Martes Santo
Entón un dos doce, chamado Xudas Iscariote, foi onda os sumos sacerdotes e díxolles: "Canto me daredes se vós o entrego?". E miraron trinta pezas de prata. (Mt 26, 14-15)
Nos primeiros días da gran semana, como sobre o corazón de Xesús, pesa a sombra de Xudas. Custa falar diso, igual que custa calar. Gustaríanos que o fixesen axiña ("O que queres facer, faino axiña"), mentres a traizón -o troco é un momento: unha promesa e unha bolsa que se intercambian- vaise consumando lentamente. Creo que a desesperación se prepara nesta lentitude, que acaba por corroer a maior resistencia férrea. Xudas tamén o quería, Xudas tamén debeu crer no Mestre algún día. Pero Xudas é un home, e o seu corazón humano, que un día amou e creu, debeu sucumbir baixo o peso dun "negocio", que lle debeu parecer cada vez máis malo, xa que comezan os acontecementos aos que dera lugar. coa súa traizón, continuaron cara á súa fatídica conclusión. En lugar de gozar de velo perdido (a diferenza dos outros discípulos, Xudas segue de preto ao Mestre), séntese perdido no éxito da empresa que el mesmo comezou. O que queriamos (quen sabe por que queremos certas cousas?) non sempre nos trae satisfacción. Hai vitorias que nos aflixen con medo. As conclusións do pecado son incurables e, se a misericordia non nos axuda, ningún ollo pode soportalo. Xudas atrévese a mirar. Pilato reaparece no pretorio e di: "Velaí o Home". Os soldados empuxan para adiante un trapo vermello. Pilato, cun sorriso de noxo, engade: "Aquí está o teu Rei". Disfrazouse de rei, cunha coroa de espiñas na cabeza e un cetro de cana na man. O sangue xira os círculos baixo os seus ollos e corre polas súas meixelas. A boca ábrese lixeiramente na morriña. Os ollos miran a Xudas, a el só, con pena infinita. A angustia descende ao peito de Xudas. Dentro del fórmase un suspiro: “Oh Mestre, oh
Señor ou amigo". Pero a voz non sae. Xudas non chora, non berra, non foxe. O único xesto que consegue, velaquí: "Tráenlles os trinta siclos de prata aos sumos sacerdotes e aos anciáns :<>. Pero eles dixeron:<>”. Que podería facer? Que eco atoparía o seu testemuño ao Inocente? Os sumos sacerdotes eran máis duros que as pedras do Gólgota. A multitude berraba cada vez máis forte: "¡Crucifícalo!". Só quedaba o refuxio das armas que estaban a piques de cravar: pero xa non tiña fe para deixarse abrazar de novo por esa amizade divina que agarda aos negadores e traidores de todas as fes. Os que teñen fe poden estar momentaneamente abrumados polo mal, pero non están perdidos. Xudas é o suficientemente intelixente para entender que o diñeiro do Inocente non lle pode servir, pero xa non ten un bico co que responder ao Mestre, que repite doce e incansablemente, mesmo na agonía da cruz, a palabra: " amigo". Un bico salvaríao. Pero que difícil é devolver o noso corazón, cando o corazón serviu de troco! Todo o que é máis querido e máis santo, máis adorable e máis querido, apágase por esta lama que bica sen amor e aplaude sen convicción. A fe, a amizade, o país poden ser traizoados por estas persoas "expertas", que regatean en todo e gañan cartos con todo, e que cren que poden salvarse da desesperación construíndo un cinto blindado de billetes ao seu redor. Os "inexpertos", os "imprevistos", non fabrican caixas fortes, non especulan con nada, non crean novas economías, pero non traizoan ningún sangue, non evitan ningún compromiso, non mandan ao fillo do home ás probas. da historia, nin se atopan coa corda ao pescozo, atada á figueira maldita, na póla tendida sobre o precipicio. (