Irmá Lucía de Fátima: últimos signos de piedade

Sor Lucía de Fátima: últimos sinais de misericordia
Carta de Sor Lucía ao Padre Agostino Fuentes do 22 de maio de 1958

“Pai, a Nosa Señora está moi descontenta porque non se fixo notar a súa mensaxe de 1917. Nin os bos nin os malos se decataron. Os bos seguen o seu camiño sen preocuparse, e non seguen as normas celestes: os malos, no amplo camiño da perdición, non teñen en conta os castigos ameazados. Cre, Pai, que o Señor Deus castigará moi pronto o mundo. O castigo será material, e imaxina, Pai, cantas almas caerán no inferno, se non rezamos e facemos penitencia. Esta é a causa da tristeza da Nosa Señora.

Pai, di a todos: "A Nosa Señora díxome moitas veces: "Moitas nacións desaparecerán da faz da terra. As nacións sen Deus serán a lacra escollida por Deus para castigar á humanidade se nós, mediante a oración e os sacramentos, non conseguimos a graza da súa conversión”. O que aflixe ao Inmaculado Corazón de María e Xesús é a caída das almas relixiosas e sacerdotais. O demo sabe que relixiosos e sacerdotes, descoidando a súa sublime vocación, arrastran moitas almas ao inferno. Estamos xusto a tempo de conter o castigo do Ceo. Temos dous medios moi eficaces á nosa disposición: a oración e o sacrificio. O demo fai todo para distraernos e quitarlle o pracer da oración. Seremos salvados, ou seremos condenados. Porén, Pai, hai que dicirlle á xente que non debe quedar parado esperando unha chamada á oración e á penitencia nin do Sumo Pontífice, nin dos bispos, nin dos párrocos, nin dos Superiores. Xa é hora de que cada un, por iniciativa propia, realice obras santas e reforme a súa vida segundo os chamamentos da Nosa Señora. O demo quere apoderarse das almas consagradas, traballa para corrompilas, para inducir aos demais á impenitencia final; use todos os trucos, incluso suxerindo actualizar a vida relixiosa! De aí procede a esterilidade na vida interior e a frialdade nos seglares respecto da renuncia aos praceres e a total inmolación a Deus.Lembre, Pai, que concorreron dous feitos para santificar a Jacinta e a Francesco: a aflicción da Virxe e a visión do inferno. A Madonna atópase coma entre dúas espadas; por unha banda ve á humanidade teimuda e indiferente ante os castigos ameazados; por outro venos pisando as SS. Sacramentos e desprezamos o castigo que nos achega, permanecendo incrédulos, sensuais e materialistas.

A Nosa Señora dixo expresamente: "Achegámonos aos últimos días", e repetiuno tres veces. Afirmou, en primeiro lugar, que o demo se encargou na loita final, da que un dos dous sairá vitorioso ou vencido. Ou estamos con Deus, ou estamos co demo. A segunda vez repetíame que os últimos remedios que se lle dan ao mundo son: o Santo Rosario e a devoción ao Corazón de María. A terceira vez díxome que, “esgotados os outros medios desprezados polos homes, ofrécenos con tremor a derradeira áncora da salvación: a SS. A propia Virxe, as súas numerosas aparicións, as súas bágoas, as mensaxes dos visionarios espallados polo mundo”; e tamén dixo a Nosa Señora que se non a escoitamos e continuamos coa ofensa xa non nos perdoarán.

É urxente, Pai, que nos demos conta da terrible realidade. Non queremos encher as almas de medo, pero é só un recordatorio urxente, porque dende a Virxe SS. deu unha gran eficacia ao Santo Rosario, non hai problema nin material nin espiritual, nacional nin internacional, que non se poida resolver co Santo Rosario e cos nosos sacrificios. Recitado con amor e devoción, consolará a María, enxugando tantas bágoas do seu Corazón Inmaculado”.