Tres historias sobre Padre Pio que testemuñan a súa santidade

No xardín do convento había cipreses, árbores froiteiras e algúns piñeiros solitarios. Á sombra deles, no verán, Padre Pio, nas horas da noite, adoitaba parar cos amigos e uns cantos visitantes, para un pouco de refresco. Un día, mentres o Pai conversaba cun grupo de persoas, moitas aves, que se atopaban nas ramas máis altas das árbores, de súpeto comezaron a amolearse, a emitir peeps, urdidos, asubíos e trillóns. Entroncamentos, pardais, cadernas e outras variedades de aves levantaron unha sinfonía cantante. Esta canción, con todo, pronto molestou a Padre Pio, que levantou os ollos ao ceo e levou o dedo índice aos beizos, intimou o silencio cun decidido: "¡Suficiente!" Os paxaros, grilos e cigarras inmediatamente fixeron silencio absoluto. Os presentes quedaron profundamente abraiados. Padre Pio, como San Francesco, falara cos paxaros.

Un señor di: "Miña nai, de Foggia, que foi unha das primeiras fillas espirituais de Padre Pio, nunca fallou en pedirlle que protexese a meu pai para convertelo nas súas reunións con venerado capuchino. En abril de 1945 o meu pai ía ser fusilado. Xa estaba diante da escuadra de disparos cando viu a Padre Pio diante del, cos brazos alzados, no acto de protexelo. O comandante do pelotón deu ordes de disparar, pero dos rifles apuntados a meu pai, os disparos non comezaron. Os sete compoñentes da escuadra de disparo e o propio comandante, abraiados, comprobaron as armas: ningunha anomalía. O pelotón apuntou de novo os rifles. Por segunda vez o comandante deu a orde de disparar. E por segunda vez os rifles negáronse a traballar. O misterioso e inexplicable feito levou á suspensión da execución. Máis tarde, o meu pai foi perdoado, tamén por ser mutilado pola guerra e moi decorado. Meu pai volveu á fe católica e recibiu os sacramentos en San Giovanni Rotondo, onde fora para agradecer a Padre Pio. A miña nai obtivo así a graza que sempre lle pedira a Padre Pio: a conversión da súa consorte.

O padre Onorato dixo: - "Fun a San Giovanni Rotondo cun amigo cunha Vespa 125. Cheguei ao convento xusto antes de xantar. Entrando no refectorio, despois de ter respectado ao superior, fun bicar a man de Padre Pio. "Guaglio", dixo intelixentemente, "a avispa pinxoulle?" (Padre Pio sabía que forma de transporte usara). Á mañá seguinte coa avispa, partimos cara a San Michele. A metade do camiño quedamos sen gas, puxemos a reserva e prometemos encher o Monte Sant'Angelo. Unha vez na cidade, a mala sorpresa: os distribuidores non estaban abertos. Tamén decidimos marchar para regresar a San Giovanni Rotondo coa esperanza de coñecer a alguén para sacarlle combustible. Sentíame especialmente a fina figura que tería feito cos confrades que me agardaban para xantar. Despois duns quilómetros o motor comezou a racharse e detívose. Miremos dentro do tanque: baleiro. Con amargura sinaloulle ao meu amigo que faltaban dez minutos antes do xantar. Un pouco pola rabia e un pouco para mostrarme a solidariedade o meu amigo deu un golpe no pedal de ignición. A avispa iniciouse inmediatamente. Sen preguntarnos como e por que, deixamos "despedidos". Ao chegar á praza do convento, a Vespa detívose: o motor precedido polo crackling habitual parou. Abrimos o tanque, estaba seco coma antes. Miramos os reloxos abraiados e quedamos atónitos aínda máis: quedaron cinco minutos para xantar. En cinco minutos percorreran quince quilómetros. Media: cento oitenta quilómetros por hora. Sen gasolina! Entrei no convento mentres os confrades baixaban para xantar. Fun a coñecer a Padre Pio que me miraba e sorría ...