Un milagre descoñecido do Padre Pío

Unha señora di: “Era 1947, tiña trinta e oito anos e sufría un tumor intestinal constatado por raios X. Decidiuse a cirurxía. Antes de entrar no hospital quería ir ao Padre Pio en San Giovanni Rotondo. O meu marido, a miña filla e unha amiga dela acompañáronme. AvFOTO6.jpg (6923 bytes) Quixera tanto confesarlle ao Pai que lle falase do meu problema, pero non foi posible porque o Padre Pio nun momento determinado saíu do confesionario e decidiu marchar. Decepcionoume e chorei por non atoparme. O meu marido contoulle a outro frade a razón da nosa peregrinación. Este último, penetrando na miña situación, prometeu denunciar todo ao Padre Pío. Pouco despois chamáronme ao corredor do convento. O pai Pío, incluso entre tanta xente, parecía interesado só pola miña xente. Preguntoume o motivo da miña evidente angustia e animoume asegurándome que estaba en boas mans ... e que rezaría a Deus por min. Quedei abraiado cando me decatei de que o pai non coñecía nin ao cirurxián nin a min. Non obstante, con serenidade e esperanza, realicei a cirurxía. O cirurxián foi o primeiro en berrar por un milagre. Mesmo coas radiografías nas mans, tivo que operar unha apendicite insospeitada porque ... non había rastro do tumor. Aquel cirurxián, incrédulo, desde ese momento tivo o don da fe e colocou o Crucifixo en todas as habitacións da clínica. Regresei a San Giovanni Rotondo despois dunha breve convalecencia e vin ao Pai que, nese momento, dirixíase cara á sancristía. Parou de súpeto e, dirixíndose a min cun sorriso, dixo: "Viches que volviches? Ela deume a man para bicar que, conmovida, sostiven na miña.