Queres a receita da alegría cristiá? San Filippo Neri explícacho

Parece incrible, pero así é como o ingrediente destas receitas para a alegría é o desprezo.

Xeralmente o desprezo considérase un mal sentimento e que produce maldade, tristeza e polo tanto é contrario á alegría.

Pero o desprezo, como outras cousas en xeral malas, pode ocorrer como veleno: o veleno mata, pero na proporción da medicina, con outros elementos, faise saudable.

Pero imos á historia das receitas.

Un monxe e bispo irlandés, San Malaquías, O Margair, escribiu moitas cousas fermosas en prosa e poesía, en latín, por suposto, e entre outras cousas escribiu este eloxio do desprezo.

1
Spernere mundum
desprezar o mundo

2
Spernere nulo
non despreces a ninguén

3
Spernere se ipsum
desprezarse a si mesmo

4
Spernere se saltas
desprezar ser desprezado.

As receitas da felicidade foron inventadas en todas as épocas por homes que non tiñan outra cousa que a felicidade, como, por exemplo, o conde de Cagliostro, que inventou o elixir da vida.

Pero estas receitas eran estafas, mentres que as receitas do santo bispo irlandés son tan infalibles como case... as definicións do Papa.

Pero explicamos o uso destas receitas e como tomar o medicamento que recetan. Comecemos por recoñecer ese mundo que quen queira ser feliz debe desprezar; o mundo defínese por certas expresións que todos di e aceptan e que son «mundo infame - mundo tolo - mundo can - mundo traidor - mundo ladrón - mundo porco...».

Todas estas definicións son certas, pero a máis pintoresca paréceme: o mundo do porco.

Imaxinemos un trogolone grande e grande: o trogolone é ese recipiente de cachotería ou outro, no que se coloca a comida para os porcos.

Os porcos bótanlle o fociño en competición e traballan dende a boca: cando a artesa é moi grande, os porcos bótanse nela.

Esta inmensa artesa, que imaxinamos, é o mundo, e eses animais son os homes que se lanzan a el para buscar os praceres que o mundo ofrece, e se comportan coma se fosen sempre neste mundo e rifarse entre eles e cada un. outras, ás veces morden na carreira para coller unha maior parte.

Pero o carrusel acaba mal: o ben que buscaban estes porcos non o atopan, senón só doenzas, noxo e outras cousas semellantes.

Se un non sabe como vencer o encanto, as atraccións do mundo que ten unha gran forza nos sentidos, adeus a paz, adeus a alegría e, moitas veces tamén, adeus á saúde da alma.

Pero este desprezo do mundo non abonda para evitar quedar atrapado nas súas redes: non hai que desprezar a ninguén en particular, como prescribe a segunda receita.

Ninguén ten dereito a desprezar a outro, aínda que sexa un vilán.

Se desprezas a este, desprezas a aquel outro, por tal ou cal mesmo ben fundado, porque todos temos defectos, loitas, perdes o tempo, tes inimigos e comezas unha guerra: así acaba a alegría. , a paz rematou .

Se queres desprezar a alguén, podes desprezarte a ti mesmo: de feito, a terceira receita di iso.

Este desprezo de si mesmo é máis doado, porque ti tamén terás as túas faltas e terás á túa pasiva certas pequenas cousas honradas, que outros non saben, pero que ti sabes ben.

En xeral cremos que somos máis do que somos e temos reivindicacións... Queremos ser calculados, estimados e que se crean impecables: estamos orgullosos e estamos sós en non coñecer os nosos defectos e non ver certos puntos escuros vergoñentos.

E aquí é útil lembrar a ensinanza daquel gran home, do que xa mencionamos en principio, nomeadamente o fabulista Esopo: dixo que temos ao ombreiro, dúas alforxas con diante dos defectos dos demais, que nós ver, e detrás dos nosos propios defectos, que non podemos ver.

Por suposto, dado que os demais non opinan de nós e non teñen ese gran concepto que temos de nós mesmos e non queremos satisfacer as nosas demandas, atopámonos enredados nunha guerra.

A maioría das nosas tristezas e problemas ocorren, de feito, polas creídas deficiencias dos demais cara a nós.

Deste xeito, adeus alegría, paz, se non se observa esta terceira receita.

Despreciar ser desprezado é a cuarta receita: é o último dos catro graos de desprezo e é o desprezo grande, sublime e glorioso.

Tragámonos todo, pero sendo desprezados, non! Unha vez máis, a maioría dos nosos problemas veñen do feito de que temos dereito a ser considerados e celebrados en certa honra.

Mesmo un ladrón, se lle chamas ladrón, aínda que todos o recoñezan polo que é, ¡ai!...

Se pode, chámache ante o xuíz para que recoñezas que é un cabaleiro.

O noso tormento, polo tanto, non debe ser considerado e facemos que a nosa paz e a nosa alegría dependan do concepto que os demais teñan de nós.

Polo tanto, é covardía, estupidez poñer a nosa paz e a nosa alegría na consideración dos demais: é unha forma de escravitude.

Se somos eruditos, quizais, porque outros pensan que somos ignorantes, perdemos a nosa doutrina? Se, pola contra, somos ignorantes, volvemos sabios porque os demais cren que somos sabios?

Se nos redimimos da servidume do xuízo dos demais, quedamos sen coidado e, na liberdade dos fillos de Deus, atopamos a alegría.