«Չեմ խոստովանում, որովհետև ասելիք չունեմ» շատերը չեն ուզում խոստովանել, դրա համար էլ.
Այսօր մենք խոսում ենք խոստովանություն, ինչու շատ մարդիկ չեն ցանկանում խոստովանել՝ հավատալով, որ իրենք որևէ մեղք չեն գործել, կամ ինչու չեն ցանկանում իրենց սեփական բաներն ասել օտարին:
Երբ մեկը մտածում է խոստովանության մասին, առաջին գործիչը, որ գալիս է մտքին, դա է Պադրե Պիո. Պիետրալցինայի վանականը կրում էր խարան և դրան հաջորդած ցավը: Այնուամենայնիվ, նա ամեն օր խոստովանում էր. Մենք հասարակ մահկանացուներ, ինչպե՞ս կարող ենք մտածել, որ մենք նրանից սուրբ ենք, որ ոչ մի մեղք չենք գործել, միայն այն պատճառով, որ չենք սպանել, չենք գողացել, չարություն չենք արել։
Ինչ է խոստովանությունը և ինչու է այն կարևոր
Խոստովանությունը մի կերպ է կիրառվում պաշտոնական և ավանդական է Կաթոլիկ, Ուղղափառ և Անգլիկան եկեղեցի, իսկ ներսում այլ կրոններ Իսլամի նման, խոստովանություն կարելի է անել անմիջապես Աստծուն: Խոստովանություն կարելի է անել ներսում մասնավոր ձև խոստովանական կամ ձևով հանրային կրոնական արարողության ժամանակ։
Խոստովանությունը ա sacramento Կաթոլիկ եկեղեցու, որտեղ անձը խոստովանում է իր մեղքերը քահանայի մոտ և ներում է ստանում: Շատերի համար դա կարող է լինել ժամանակ հաշտեցումee հոգևոր ազատագրում, բայց ոմանց համար դա կարող է լինել դժվար և ամոթալի փորձ:
Շատերը չեն ուզում գնալ խոստովանության, քանի որ չեն հավատում, որ ունեն գործած մեղքեր կամ այն պատճառով, որ նրանք չեն ցանկանում իրենց փաստերը կիսել անծանոթի հետ: Ոմանք կարող են լսել ամոթ, վախենալ դատաստանից կամ պատժից, կամ նրանք կարող են դժվարանալ ընդունել իրենցը պատասխանատվություն ձեր սեփական սխալների համար:
Կարևոր է ընդգծել, որ խոստովանությունը ոչ միայն մեղքերը խոստովանելու առիթ է, այլ նաև՝ ստանալ հարմարավետություն եւ խորհուրդ քահանայից։ Իրենց հերթին քահանաներից պահանջվում է հաղորդության գաղտնիք և նրանք չեն կարող բացահայտել իրենց խոստովանվածը:
Այս ժեստը ահնարավորություն քննել սեփական խիղճը, անդրադառնալ սեփական վարքագծին և հարցնել ներում Աստծուն ձեր սեփական սխալների համար: Ոմանց համար դա կարող է քայլ լինել դեպի ինքնաներողություն և հոգևոր բուժում: