Հավատքի հաբեր Փետրուար 16 «Մեր Հովիվը իրեն կերակուր է տալիս»
«Ո՞վ կարող է պատմել Տիրոջ հրաշալիքները, իր բոլոր գովասանքները վերածի» Ո՞ր հովիվը երբևէ կերակրել է իր ոչխարներին իր մարմնով: Նույնիսկ մայրերն իրենք են հաճախ իրենց նորածին երեխաներին ողորմության տակ դնում: Մյուս կողմից, Հիսուսը չի կարող դա ընդունել իր ոչխարների համար. նա մեզ կերակրում է իր արյունով, և այդպիսով ստիպում է, որ մենք նրա հետ մեկ մարմին դառնանք:
Եղբայրներ, համարեք, որ Քրիստոսը ծնվել է մեր մարդկային նյութից: Բայց կասեք ՝ ի՞նչ նշանակություն ունի: Սա չի վերաբերում բոլոր տղամարդկանց: Կներեք, եղբայր, դա իսկապես մեծ առավելություն է բոլորի համար: Եթե նա մարդ դառնար, եթե նա եկավ մեր մարդկային բնությունը վերցնելու, դա վերաբերում է բոլոր մարդկանց փրկությանը: Եվ եթե նա եկավ բոլորի համար, նա նույնպես եկավ մեզանից յուրաքանչյուրի համար: Միգուցե կասեք. Ինչու այդ ժամանակ բոլոր մարդիկ չստացան այն պտուղը, որը նրանք պետք է ստանային այս գալստից: Իհարկե, Հիսուսի մեղքը չէ, ով ընտրեց այս միջոցը բոլորի փրկության համար: Մեղքը կայանում է նրանց մեջ, ովքեր մերժում են այս լավը: Իրականում, Եվտարիզմի մեջ Հիսուս Քրիստոսը իրեն միավորում է յուրաքանչյուր հավատացյալ: Նա նրանց վերածնունդ է տալիս, ինքն իրեն կերակրում է, չի թողնում դրանք ուրիշի մոտ և այդպես, համոզում է նրանց ևս մեկ անգամ, որ նա իրոք վերցրել է մեր մարմինը: