Հռոմի պապ Ֆրանցիսկոսը. «Աստված երկնքում նստած տերը չէ».
«Հիսուսը, իր առաքելության սկզբում (…), հայտարարում է ճշգրիտ ընտրություն. նա եկել է աղքատների և ճնշվածների ազատագրման համար: Այսպիսով, նա հենց Սուրբ Գրքի միջոցով բացահայտում է մեզ Աստծո դեմքը որպես Նա, ով հոգ է տանում մեր աղքատության մասին և հոգում է մեր ճակատագիրը»,- ասաց նա։ Papa Francesco երրորդ կիրակի պատարագի ժամանակ Աստծո խոսքը:
«Նա երկնքում թառած վարպետ չէ, Աստծո այդ այլանդակ կերպարը, ոչ, այդպես չէ, այլ Հայր, ով գնում է մեր հետքերով»,- ընդգծեց նա: Նա ոչ թե սառը, անջատ ու անտարբեր դիտորդ է, մաթեմատիկական աստված, ոչ, այլ Աստված մեզ հետ, ով կրքոտ է մեր կյանքով և խառնվում է այնքան, մինչև մենք լաց լինենք»:
«Նա չեզոք և անտարբեր Աստված չէ,- շարունակեց նա,- այլ այն Հոգին, ով սիրում է մարդուն, ով պաշտպանում է մեզ, խորհուրդ է տալիս, մեր օգտին է հանդես գալիս, ինքն իրեն դնում է գծի վրա և փոխզիջում է մեր ցավին»:
Ըստ Վեհափառ Հայրապետի՝ «Աստված մոտ է և ցանկանում է հոգ տանել իմ, ձեր, բոլորի մասին (…): Աստված մոտակայքում: Այդ մտերմությամբ, որ կարեկցում է ու քնքուշ, Ուզում է բարձրացնել քեզ փշրվող ծանրություններից, Ուզում է տաքացնել ձմեռներիդ ցուրտը, Ուզում է լուսավորել քո մութ օրերը, Ուզում է աջակցել քո անորոշ քայլերին։
«Եվ նա դա անում է իր Խոսքով, - բացատրեց նա, - որով նա խոսում է ձեզ հետ հույսը վերականգնելու ձեր վախերի մոխրի մեջ, որպեսզի ուրախություն գտնեք ձեր տխրության լաբիրինթոսներում, հույսով լցնել ձեր միայնության դառնությունը»:
«Եղբայրնե՛ր, քույրե՛ր,- շարունակեց Պապը,- եկեք ինքներս մեզ հարց տանք. արդյոք մենք կրում ենք Աստծո այս ազատարար կերպարը մեր սրտում, թե՞ նրան համարում ենք խիստ դատավոր, մեր կյանքի կոշտ մաքսավոր: Արդյո՞ք մեր հավատքը հույս և ուրախություն է ծնում, թե՞ այն դեռևս ծանրացած է վախից, վախկոտ հավատք: Աստծո ո՞ր դեմքն ենք մենք հռչակում Եկեղեցում: Փրկի՞չը, ով ազատում և բժշկում է, թե՞ Վախկոտը, ով ջախջախում է մեղքի տակ:
Վեհափառի համար Խոսքը, «պատմելով մեզ Աստծո սիրո պատմությունը մեր հանդեպ, մեզ ազատում է Նրա մասին վախերից և նախապաշարմունքներից, որոնք մարում են հավատքի ուրախությունը», «կոտրում է կեղծ կուռքերը, մերկացնում մեր կանխատեսումները, ոչնչացնում է Աստծո չափազանց մարդկային պատկերները և վերադարձնում է մեզ Նրա իրական դեմքին, նրա ողորմությանը»:
«Աստծո Խոսքը սնուցում և նորոգում է հավատքը,- ավելացրեց նա,- եկեք այն նորից դնենք աղոթքի և հոգևոր կյանքի կենտրոնում»: Եվ «հենց այն ժամանակ, երբ մենք հայտնաբերում ենք, որ Աստված կարեկից սեր է, մենք հաղթահարում ենք գայթակղությունը՝ փակվելու սուրբ կրոնականության մեջ, որը վերածվում է արտաքին պաշտամունքի, որը չի շոշափում և չի փոխում կյանքը։ Սա կռապաշտություն է, թաքնված, զտված, բայց կռապաշտություն է»: