Գիշերային եղբայր Բիաջիոն լսեց Աստծուն
Նա 23 տարեկան էր Եղբայր Բիաջիո Կոնտեն, երբ նա եկավ իր կյանքի ամենատխուր և մութ շրջանը: Այդ տարիքում նա հասել էր հատակին, չէր ավարտել ուսումը, ձեռնարկատիրական կարիերան չէր բարձրանում և տառապում էր ուտելու խանգարումներից։ Թեև նա դիմել էր տարբեր հոգեբույժների և հոգեբանների, բայց նա շարունակում էր զգալ այդ վատ վիճակը ներսում։
Իր գրքում «Աղքատների քաղաքըՆա պատմում է իր ճանապարհորդությունների մասին Պալերմոյից Ֆլորենցիա՝ մխիթարություն փնտրելու համար: Բայց թվում էր, թե ոչինչ չէր ստացվում, նա ոչ մի տեղ հարմար չէր, և երբ վերադառնալով Պալերմո, նա փորձեց պարզել, թե ինչպես խնդրել Հիսուսին օգնել իրեն գտնել իր չափսը:
Նրա ամենամեծ տառապանքը գալիս էր հասարակություն, աշխարհի չարիքները նրան տանջում էին ու ցավոք, հիվանդ չլինելով, բուժում չկար։ Մտածում էր ծոմ պահելու մասին, մինչև ինքն իրեն մեռնի, որպեսզի ցնցի մարդկանց խիղճը և ստիպեց նրանց նայել շուրջը։
Քրիստոսի դեմքը փրկեց նրան
Իր սենյակում, պատից կախված, Բիաջոն ուներ Քրիստոսի դեմքը, բայց նախկինում նա երբեք չէր կանգ առել դրան նայելու։ Սակայն, երբ նա բարձրացնում է իր աչքերը և հանդիպում է իր հայացքին, նա Քրիստոսի աչքերում ճանաչում է Պալերմոյի զավակների տառապանքի ողջ հուսահատությունը, բայց նույն կերպ նաև փրկությունն ու փրկանքը:
Այդ պահին նա հասկացավ, որ իրերը փոխելու համար պետք է ինչ-որ բան անի, պետք է դուրս գա և մարդկանց ցույց տա իր տարակուսանքը։ Վզին փակցված ցուցանակով, որտեղ նա ցույց էր տալիս իր վրդովմունքը անտարբերության, բնապահպանական աղետների, պատերազմների ու մաֆիայի դեմ, նա ամբողջ օրը շրջում էր քաղաքում։
Բայց մարդիկ շարունակում էին անտարբերություն ցուցաբերել։ Այդ պահին Աստված որոշեց լուսավորվել Բիաջիոն և համաձայնել ճանապարհը ցույց տալու նրա խնդրանքին։ Այդ պահին նա զգաց, որ տարօրինակ ուժ է տիրում իրեն և հասկացավ, որ առաջ գնալն ամեն ինչից հեռանալն է։
Նա հրաժեշտի նամակ գրեց ծնողներին և թափառեց լեռները՝ հատապտուղներ ուտելով։ Մի օր նա իրեն վատ զգաց, մահամերձ էր ու վերջին ուժերով որոշեց աղոթիր Աստծուն խնդրելով նրան չլքել իրեն: Անհավանական ջերմություն անցավ նրա մարմնով, և հսկայական լույսը լուսավորեց նրան: Բոլոր տառապանքները, սովը, ցուրտը անհետացել էին։ Նա լավ էր, վեր կացավ և վերսկսեց իր ճանապարհը:
Այդ պահին ճանապարհը սկսվեց պառկած ճգնավոր Բիաջիո Կոնտեի կողմից, ճանապարհորդություն, որը բաղկացած է աղոթքներից, զրույցներից և հանդիպումներից, նախքան իր հայրենի Պալերմո վերադառնալը և առաքելությունը հիմնելը»:Հույս և բարեգործություն«Ապաստարան աղքատների և կարիքավորների համար և հույսի խորհրդանիշ նրանց համար, ովքեր տառապում են: