Ինչպես աղոթել լռության մեջ, Աստծո շշուկը

Աստված նաև ստեղծեց լռություն:

Լռությունը «ռեզոնանսվում է» տիեզերքում:

Քչերը համոզված են, որ լռությունը աղոթքի համար ամենահարմար լեզուն կարող է լինել:

Կան նրանք, ովքեր սովորել են աղոթել բառերով, միայն բառերով:

Բայց նա չի կարող լռությամբ աղոթել:

«... Լռելու ժամանակ և խոսելու ժամանակ ...» (Ժող. 3,7):

Ինչ-որ մեկը, սակայն, պայմանավորված է նաև ստացված մարզումներով, աղոթքով լռելու ժամանակը, և ոչ միայն աղոթքով, պարզապես չի կարող կռահել:

Աղոթքը «աճում է» մեր մեջ `բառերի հակադարձ համամասնությամբ կամ, եթե նախընտրում ենք, աղոթքի առաջընթացը զուգահեռ է լռության առաջընթացին:

Դատարկ բանկայի մեջ ընկած ջուրը մեծ աղմուկ է բարձրացնում:

Այնուամենայնիվ, երբ ջրի մակարդակը մեծանում է, աղմուկը ավելի ու ավելի է նվազում, մինչև այն ամբողջովին անհետանա, քանի որ զամբյուղը լցված է:

Շատերի համար աղոթքի լռությունը ամոթալի է, համարյա անհարմար:

Նրանք լռության մեջ իրենց հարմարավետ չեն զգում: Նրանք ամեն ինչ վստահում են խոսքերին:

Եվ նրանք չեն գիտակցում, որ միայն լռությունն է արտահայտում ամեն ինչ:

Լռությունը լրիվություն է:

Աղոթքով լռելը հավասար է լսելու:

Լռությունը առեղծվածի լեզուն է:

Չի կարող երկրպագություն լինել առանց լռության:

Լռությունը հայտնություն է:

Լռությունը խորությունների լեզուն է:

Կարելի է ասել, որ լռությունը այնքան էլ չի ներկայացնում Խոսքի մյուս կողմը, բայց դա հենց Խոսքն է:

Խոսելուց հետո, Աստված լռում է, և մեզանից լռություն է պահանջում, ոչ թե այն պատճառով, որ հաղորդակցությունն ավարտվել է, այլ այն պատճառով, որ ասելու այլ բաներ կան, այլ վստահություններ, որոնք կարող են արտահայտվել միայն լռությամբ:

Առավել գաղտնի իրողությունները վստահված են լռությանը:

Լռությունը սիրո լեզուն է:

Դա դուռը թակելու Աստծո որդեգրած ճանապարհն է:

Եվ դա նաև Նրան բացելու ձեր եղանակն է:

Եթե ​​Աստծո խոսքերը չեն վերածվում որպես լռության, նրանք նույնիսկ Աստծո խոսքեր չեն:

Իրականում Նա լուռ խոսում է ձեզ հետ և լսում է ձեզ առանց ձեզ լսելու:

Ոչինչ չէ, որ Աստծո իսկական մարդիկը մենակ են և լուռ:

Ով իրեն է մոտենում, անպայման հեռանում է զվարճանքից և աղմուկից:

Եվ ովքեր գտնում են այն, սովորաբար այլևս բառերը չեն գտնում:

Աստծո մերձավորությունը լռում է:

Լույսը լռության պայթյուն է:

Հրեական ավանդույթի համաձայն, խոսելով Աստվածաշնչի մասին, կա մի հայտնի ռաբբինական ասացվածք, որը հայտնի է նաև որպես սպիտակ տարածությունների օրենք:

Այսպիսով ասվում է. «… Ամեն ինչ գրված է մի բառի և մյուսի միջև ընկած տարածություններում: ուրիշ ոչինչ չունի ... »:

Սուրբ Գրքից բացի, դիտողությունը վերաբերում է նաև աղոթքին:

Ամենաշատը, ամենալավը, ասվում է, կամ ավելի ճիշտ, չի ասվում ՝ մեկ բառի և մյուսի միջև ընկած ժամանակահատվածներում:

Սիրո երկխոսության մեջ միշտ կա ոչ ասելիք, որը կարող է մատուցվել բացառապես խորքային և ավելի հուսալի հաղորդակցության, քան բառերի:

Հետևաբար, աղոթեք լռությամբ:

Աղոթեք լռությամբ:

Աղոթեք լռության համար:

«... Silentium pulcherrima caerimonia ...», - ասացին նախնիները:

Լռությունը ներկայացնում է ամենագեղեցիկ ծեսը, առավել վեհաշնորհ պատարագը:

Եվ եթե իսկապես չեք կարող օգնել խոսակցությանը, ընդունեք, որ ձեր խոսքերը կուլ են տրված Աստծո լռության խորքում:

Աստծո շշուկը

Տերը խոսում է աղմուկից կամ լռությունից:

Բոլորս պատասխանում ենք. Լռության մեջ:

Ուրեմն ինչու՞ մենք երբեմն չենք լռում:

Ինչո՞ւ չենք լսում, հենց որ մեր մոտ Աստծո ձայնի ինչ-որ շշնջաց լսում ենք:

Եվ նորից. Աստված խոսո՞ւմ է տագնապալի հոգու կամ հանգիստ հոգու հետ:

Մենք շատ լավ գիտենք, որ այս ունկնդրման համար պետք է լինի մի փոքր հանգիստ, հանգստություն. մենք պետք է մեկուսանանք ցանկացած հուզիչ հուզմունքից կամ խթաններից:

Մենք ինքներս լինենք, մենակ լինենք, լինենք մեր մեջ:

Ահա հիմնական տարրը ՝ մեր ներսում:

Հետևաբար, հանդիպման վայրը դրսում չէ, այլ ներսում:

Հետևաբար լավ է ձեր հոգով ստեղծել հիշատակի խցիկ, որպեսզի Աստվածային հյուրը կարողանա հանդիպել մեզ հետ: (Հռոմի պապ Պողոս VI- ի ուսմունքներից)