Ինչպես աղոթել լռության մեջ, Աստծո շշուկը
Աստված նաև ստեղծեց լռություն:
Լռությունը «ռեզոնանսվում է» տիեզերքում:
Քչերը համոզված են, որ լռությունը աղոթքի համար ամենահարմար լեզուն կարող է լինել:
Կան նրանք, ովքեր սովորել են աղոթել բառերով, միայն բառերով:
Բայց նա չի կարող լռությամբ աղոթել:
«... Լռելու ժամանակ և խոսելու ժամանակ ...» (Ժող. 3,7):
Ինչ-որ մեկը, սակայն, պայմանավորված է նաև ստացված մարզումներով, աղոթքով լռելու ժամանակը, և ոչ միայն աղոթքով, պարզապես չի կարող կռահել:
Աղոթքը «աճում է» մեր մեջ `բառերի հակադարձ համամասնությամբ կամ, եթե նախընտրում ենք, աղոթքի առաջընթացը զուգահեռ է լռության առաջընթացին:
Դատարկ բանկայի մեջ ընկած ջուրը մեծ աղմուկ է բարձրացնում:
Այնուամենայնիվ, երբ ջրի մակարդակը մեծանում է, աղմուկը ավելի ու ավելի է նվազում, մինչև այն ամբողջովին անհետանա, քանի որ զամբյուղը լցված է:
Շատերի համար աղոթքի լռությունը ամոթալի է, համարյա անհարմար:
Նրանք լռության մեջ իրենց հարմարավետ չեն զգում: Նրանք ամեն ինչ վստահում են խոսքերին:
Եվ նրանք չեն գիտակցում, որ միայն լռությունն է արտահայտում ամեն ինչ:
Լռությունը լրիվություն է:
Աղոթքով լռելը հավասար է լսելու:
Լռությունը առեղծվածի լեզուն է:
Չի կարող երկրպագություն լինել առանց լռության:
Լռությունը հայտնություն է:
Լռությունը խորությունների լեզուն է:
Կարելի է ասել, որ լռությունը այնքան էլ չի ներկայացնում Խոսքի մյուս կողմը, բայց դա հենց Խոսքն է:
Խոսելուց հետո, Աստված լռում է, և մեզանից լռություն է պահանջում, ոչ թե այն պատճառով, որ հաղորդակցությունն ավարտվել է, այլ այն պատճառով, որ ասելու այլ բաներ կան, այլ վստահություններ, որոնք կարող են արտահայտվել միայն լռությամբ:
Առավել գաղտնի իրողությունները վստահված են լռությանը:
Լռությունը սիրո լեզուն է:
Դա դուռը թակելու Աստծո որդեգրած ճանապարհն է:
Եվ դա նաև Նրան բացելու ձեր եղանակն է:
Եթե Աստծո խոսքերը չեն վերածվում որպես լռության, նրանք նույնիսկ Աստծո խոսքեր չեն:
Իրականում Նա լուռ խոսում է ձեզ հետ և լսում է ձեզ առանց ձեզ լսելու:
Ոչինչ չէ, որ Աստծո իսկական մարդիկը մենակ են և լուռ:
Ով իրեն է մոտենում, անպայման հեռանում է զվարճանքից և աղմուկից:
Եվ ովքեր գտնում են այն, սովորաբար այլևս բառերը չեն գտնում:
Աստծո մերձավորությունը լռում է:
Լույսը լռության պայթյուն է:
Հրեական ավանդույթի համաձայն, խոսելով Աստվածաշնչի մասին, կա մի հայտնի ռաբբինական ասացվածք, որը հայտնի է նաև որպես սպիտակ տարածությունների օրենք:
Այսպիսով ասվում է. «… Ամեն ինչ գրված է մի բառի և մյուսի միջև ընկած տարածություններում: ուրիշ ոչինչ չունի ... »:
Սուրբ Գրքից բացի, դիտողությունը վերաբերում է նաև աղոթքին:
Ամենաշատը, ամենալավը, ասվում է, կամ ավելի ճիշտ, չի ասվում ՝ մեկ բառի և մյուսի միջև ընկած ժամանակահատվածներում:
Սիրո երկխոսության մեջ միշտ կա ոչ ասելիք, որը կարող է մատուցվել բացառապես խորքային և ավելի հուսալի հաղորդակցության, քան բառերի:
Հետևաբար, աղոթեք լռությամբ:
Աղոթեք լռությամբ:
Աղոթեք լռության համար:
«... Silentium pulcherrima caerimonia ...», - ասացին նախնիները:
Լռությունը ներկայացնում է ամենագեղեցիկ ծեսը, առավել վեհաշնորհ պատարագը:
Եվ եթե իսկապես չեք կարող օգնել խոսակցությանը, ընդունեք, որ ձեր խոսքերը կուլ են տրված Աստծո լռության խորքում:
Աստծո շշուկը
Տերը խոսում է աղմուկից կամ լռությունից:
Բոլորս պատասխանում ենք. Լռության մեջ:
Ուրեմն ինչու՞ մենք երբեմն չենք լռում:
Ինչո՞ւ չենք լսում, հենց որ մեր մոտ Աստծո ձայնի ինչ-որ շշնջաց լսում ենք:
Եվ նորից. Աստված խոսո՞ւմ է տագնապալի հոգու կամ հանգիստ հոգու հետ:
Մենք շատ լավ գիտենք, որ այս ունկնդրման համար պետք է լինի մի փոքր հանգիստ, հանգստություն. մենք պետք է մեկուսանանք ցանկացած հուզիչ հուզմունքից կամ խթաններից:
Մենք ինքներս լինենք, մենակ լինենք, լինենք մեր մեջ:
Ահա հիմնական տարրը ՝ մեր ներսում:
Հետևաբար, հանդիպման վայրը դրսում չէ, այլ ներսում:
Հետևաբար լավ է ձեր հոգով ստեղծել հիշատակի խցիկ, որպեսզի Աստվածային հյուրը կարողանա հանդիպել մեզ հետ: (Հռոմի պապ Պողոս VI- ի ուսմունքներից)